Ben Dedemin ve Babamın Çizgisinden Yola Çıktım

[fanidunya NET]

Ben Dedemin ve Babamın Çizgisinden Yola Çıktım

Dün 10 Muharrem Hicri 1443, diğer adıyla “Aşure Günü” idi. Dünyanın birçok yerinde Hz. Peygamberin ciğerparesi, torunu Hz. Hüseyin ve beraberindeki Ehli Beyt’ten 72 şehid anıldı; onlara dualar yapıldı ve ağıtlar yakıldı.

Kerbela vahşetini duymayan yoktur düşüncesiyle detayına girmeyeceğim. Hz. Hüseyin Efendimizi anarken, o günün acılarını bugün içimizde hissederek canlandırırken, ifrat ve tefritten uzak kalmak esas alınmalıdır.

Kullandığım başlığı da bu sebeple, bilerek Efendimiz Hüseyin’in sözünden alıntıladım.

Nitekim kendisi girdiği şehadet yolunda bunu şiar edinmişti: “Ben azgınlık, makam, fesat çıkarmak ve zulüm yapmak için Medine’den ayrılmadım. Ben ceddimin ümmetini ıslah etmek, marufa emir, münkeri nehyetmek, ceddim Resulullah’ın (s.a.v) ve babam Ali’nin (r.a.) çizgisinde hareket etmek için yola çıktım.”

Kendi rızası için habibi Muhammedi ve O’nun ciğerparesi Hüseyin’i sevdiğimiz Allah Teâlâ da şöyle buyurmakta: “Ey iman edenler! Allah için hakkı titizlikle ayakta tutan, adalet ile şahitlik eden kimseler olun. Bir topluma olan kininiz, sakın ha sizi adaletsizliğe itmesin....” (5-Maide

Ali’yi, oğlu Hasan-Hüseyin’i severken onun sevdikleri Allah’ın Resulünü itibarsızlaştırdığımızda…

Dahası Allah’ın sevmemizi istediği değerleri görmezden geldiğimiz zaman yaptığımızın Hak katında bir değeri, haklılığı kalmamış olur.

Bu bakımdan sevdiğimizin de yerdiğimizin de Allah’ın ve O’nun seçtiği elçinin koyduğu ölçü dâhilinde olmak zorundadır.

Aynı kıbleye yönelenler, aynı Kitaba ve aynı Resule inananlar olarak bir ayrılığa, gayrılığa meydan vermemek adına geçmişten bugüne yaptığımız vahim yanlışlardan sıyrılmak durumundayız. Hz. Ali’yi, Hüseyin’i ve Ehli Beyt’i sevme adına onların bile kabul etmediği fitne-fesat yollarını kapatmadan onların yolunu takip etmiş olmayız. Ayet ve hadislerle değerleri ifade edilen Hz. Ali’nin saygı gösterdiği yol arkadaşları olan ve Hüseyin’i kollarında büyüten (kendileri lehine ayetler indirilen) Sahabelerin büyüklerine sövme ve onlara kötü gözle bakma bırakılmadan ne Allah’ı razı etmiş sayılırız, ne de O’nun sevgili Peygamberinin tavsiye ve yolunu tutmuş oluruz.

Hz. Peygamberin vefatından sonradır. Kâbe’nin yanında ve Hacerülesved’in karşısında: “Allah’a andolsun ki senin zarar veya fayda vermeyen bir taş olduğunu biliyorum; Eğer Resûlullah’ı seni istilâm ediyor (selam veriyor) görmeseydim ben de seni istilâm etmezdim” (Buhârî–Müslim Ḥac) diyen Hz. Ömer’in(r.a.) bu tavrı, kendisi gibi tüm sahabenin Peygambere ve O’nun bıraktığı dine ne kadar bağlı olduklarını bizlere göstermektedir.

Aynı Ömer bir gün tam Cuma namazına giderken Hz. Abbas’ın (r.a.) evinin önünden geçmektedir. Abbas’ın evinden akan kirli su ile üstü kirlenir. Bir taraftan gidip üstünü değiştirirken, diğer taraftan da Abbas’a emrederek derhal o su oluğunu çıkarttırır. Namaz bitiminde Abbas (r.a.) Ömer’e, “Ey Emire-l-müminin, bu oluğu oraya Resululah koymuştu ve ben de ondan çıkarmamıştım” dediğinde ise çok üzülmüş ve af dileyerek gidip kendi elleriyle oluğu tekrar yerine koymuştu.

Resul-i Ekrem vefat ettiğinde sahabeye bu çok ağır geldi. Hatta öyle ki, Ömer (r.a.) deliye dönmüş, “Kim Muhammed (s.a.s.) öldü derse kafasını vururum” diye kendinden geçmişti. Kendini kaybetmeyen Ebû Bekir (r.a), “Kim Muhammed’e tapıyor idiyse bilsin ki Muhammed ölmüştür. Kim de Allah’a tapıyor idiyse bilsin ki Allah diridir, ölmez!” demiş ve “Muhammed, ancak bir peygamberdir. Ondan önce de peygamberler gelip geçmiştir. Şimdi o ölür veya öldürülürse gerisingeriye (eski dininize) mi döneceksiniz?..” (3-Âl-i İmran 144) ayetini okuyunca herkes bu ayetin sanki yeni nazil olmuş gibi kendini toparlamış. (İbn-i Kesîr)

Hz. Hüseyin ve beraberindeki Ehli Beyt’ten mazlumların şehadeti hatırlandıkça ümmeti Muhammed olarak hepimizi derinden üzmektedir. Bu elim olayla üzülmeyenin imanından şüphe edilir. Ancak “Bir topluma olan kininiz, sakın ha sizi adaletsizliğe itmesin...”  5-Maide 8  ayeti gereğince bu bizi haktan ayırmamalı. Hele Efendimizin vefatında dahi Ebubekir (r.a) gibi sahabelerin ileri gelenleri bu ayetle kendilerine çekidüzen vermişlerse bize de onları örnek almak düşer.

Sadece Ker-Balâ’nın yıldönümünde, “Ya Hüseyin! Ya Hüseyin!” deyip, hak ve adalet namına naralar atıp, tertiplenen merasimlere katılmakla Hz. Hüseyin ve Hz. Ali sevilmiş sayılmaz. Onların sevdiği, canlarını uğrunda verdikleri Peygamberi, O’nun getirdiği Dini İslam’ı da sevmedikçe, o dinin değerlerinin en yüce olması için çaba sarf etmedikçe ve bunu inanç haline getirmedikçe yapılanlar gerçeği yansıtmış olmaz.

 “De ki: Eğer Allah’ı seviyorsanız bana uyun ki, Allah da sizi sevsin ve günahlarınızı bağışlasın. Çünkü Allah çok bağışlayandır, çok merhamet edendir.” (3-Âl-i İmran 31)

Bugün Ortadoğu’da akan kanların durmamasının belki en büyük etkenlerinden biri de budur. Zira sevgimiz, gönlümüz Hüseyin’den yana, kılıçlarımız bugünün Yezid’lerinin yanında olmuş olur. Geçmişten bugüne tüm şehitlerimizi hayırla yâd ederim…