MASUMLARIN AYNASINDA HZ. PEYGAMBER

[fanidunya NET]

MASUMLARIN AYNASINDA HZ. PEYGAMBER

Henüz kirlenmemiş kalpleri daima doğruyu gösterir onların. Göğüslerinde taşıdıkları pusula şaşmaz asla. Sevgileri de gerçektir buğzları da. O yüzden sevdiklerine yakınlaşmak gerekir; sözlerine kulak vermek, adımlarını takip etmek… İnsanın günahsız hâlini merak edenler, kirlenmemiş, bozulmamış fıtratlarını görmek isteyenler için işte orada çocuklar, izleyelim onları. Ve onların günahsız ağızlarından dinleyelim yeryüzünün en temiz insanını. Onların masum gözleriyle, onların aynasından bakalım Allah’ın Resulü’ne. Onların kalbiyle sevelim Allah’ın Habibi’ni, bütün safiyetimizle…

İşte onlardan biri: On yaşında görüyor gözleri sevgili Peygamber’ini. Onun o coşkulu girişine şahit oluyor Medine’ye, şehrin bütün çocuklarıyla birlikte. İlerleyen senelerde hayatının en güzel ve aydınlık günü olduğunu söylüyor o günün. Medine, diyor böyle aydınlanmadı o gelene kadar ve vefat ettiği günkü kadar karanlık olmadı hiçbir zaman… Öyle ki kalplerimizi tanıyamaz olduk onun gidişiyle… (Tirmizî, Menâkıb, 1)

Enes b. Malik onun adı, Peygamberin küçük hâdimi… Küçük adımları Peygamber’inin hep bir adım gerisindeydi. Onun her anını, çocukluğunun nadide anılarını, Peygamberin yüzlerce sözünü masum yüreğine nakşetti. Enes ve ailesini çok severdi Peygamber’i (s.a.s.). Sık sık ziyaretlerine gider, sofralarında yemek yerdi. Bazen öğle uykusuna orada yatar, bazen de onlara namaz kıldırırdı. Yine böyle bir zamanda birliktelerken Enes’in küçük kardeşine yöneldi ve sevimli yavrunun çok sevdiği kuşunun öldüğünü öğrendi. “Ey Ebû Umeyr! Ne yaptı Nuğayr!” diye seslendi miniğe onun hüznünü dağıtmak istercesine (Buhârî, Edeb, 81). Çünkü yaşadığı toplumdaki çocukların her birinin hüznüne de sevincine de ortak oldu Peygamberleri. Çocukların varlığını görmezden gelmeden, onları hafife almadan, ihmal etmeden, yok saymadan önemsedi. Onları önemsediği için babaları şehit düştüğünde Cafer b. Ebî Tâlib’in kanadı kırık kuşlar gibi kalakalan yavrularını sahiplendi. Gözleri dolu dolu olsa da hüznünü perdeleyip onları teselli etti müşfik Nebi (Tirmizî, Cenâiz, 21). Çocukları önemsediği için varlıklarından utanılan (!) kız çocuklarının cennete girmeye vesile olduğunu müjdeledi (Tirmizî, Birr, 13). Çocuklar kadar onlara verilen sözlerin tutulması da önemliydi. Bu yüzden çocuğuna bir şey vermeyi vadettiği hâlde vermeyen kimsenin yalan söylemiş olacağını dile getirmişti (Ebu Davud, Edeb, 45).

Allah Resulü (s.a.s.) hiçbir zaman karartmadı yüzünü, ışıl ışıl gözlerle kendisini izleyen küçük ümmetine karşı. Sahip olduğu konum, otoritesi, ciddiyeti engel olmadı hiçbir zaman onları her gördüğünde tebessüm etmesine; içinden geldiği gibi onlarla oynamasına, sarılıp öpmesine. Yolunu dört gözle bekleyen çocukları atının terkisine alır, selamını asla esirgemezdi Allah Resulü nerede bir çocuk görse. Gece gündüz ona yakın olmak için suffede kalan küçük talebeleriyle paylaşmadan edemezdi, ne zaman kendisine bir şey ikram edilse. Mahzun yetimlerin başını okşar, bulunduğu toplumda yadırgansa da çocuklara sevgisini izhar etmekten çekinmezdi. Aksine yadırgardı çocuklarından hiçbirini öpmeyen babayı, Allah senin göğsünden merhameti çıkarmışsa ben ne yapayım, derdi sitem ederek (Buhârî, Edeb,18).

Ciddiyet merhamete engel değildi ki! Vakar da sevmeye… O yüzden çocukları sevmeyi de dengeyle öğretti Nebi (s.a.s.), her hâlinde olduğu gibi. Hurma ağacını taşlayan çocuğa dökülenlerden yemesini öğütledi sevecen bir edayla; ezanı alay konusu yapan Ebu Mahzûre, küçük müezzini oldu onun engin şefkatinin tesiriyle. Bir yandan sevgisiyle kuşattı diğer yandan bilinçli bir ebeveyn ciddiyetiyle eğitti çocukları. Yüzünü çevirmedi kapısını çalan hiçbir çocuktan, en küçük bir yanlışında azarlayıp örselemedi onları. İhmal edip ilgilenmediği, sevgisini esirgediği bir çocuk olmadı etrafında hiçbir zaman. Gözümün nuru dediği namazı uzun uzun kıldırmak istediği hâlde, bir çocuğun ağlamasına kıyamayıp namazı kısa tutacak kadar severdi onları (Buhârî, Ezan, 65). Torunlarından namazda da ayrı kalamazdı onlarla eda ederdi namazını (Nesâî, Tatbîk, 82).

O kadar güzel hatırası vardı ki Rahmet Peygamberi’nin çocuk ashabının dilinden anlatılagelen. Her biri pas tutmayan ışıl ışıl aynalardan yansıdı bugüne kadar. Ve her biri Medine’de başını Peygamber’in okşadığı o çocuğun tarifsiz mutluluğunu bizlere taşıdı. Bugün de sevgili Peygamberimizin sevgi ve hassasiyetinin aziz hatırasını canlı tutarak elimizi uzattığımız ve yüzünü güldürmeyi başardığımız her çocuk bizi ona yaklaştıracak. O zaman aynalarla aydınlanacak kalbimiz ve güneş içimizi ısıtacak.

RADYO DİNEME LİNKİMİZ.

Yükleme linklerini görebilmek için üye olmanız gerekmektedir. Üye Ol veya Giriş Yap