KULLUK
Hamd; Âlemlerin Rabbine, kâinatı muhabbet nakışları ve bin bir ibret ve hikmetle donatana…
Salât u selam; mârifet mektebinin banisi, mürşidlerin mürşidi, gönüllerin efendisi Habib-i Zişân Efendimize…
İnsan bu dünya dershanesindeki en kıymetli, en şerefli varlıktır. Âlemlerin Rabbine kulluk gibi yüce bir vazifeyle görevlendirilmiştir. Bir bakımdan da insanı en şerefli varlık yapan, Allah’a karşı olan o büyük görevidir. Bu böyle ise, insan Hakk’a kulluğu dışında bir hiçten ibarettir. Şimdi birçok insan, Rabbine vermiş olduğu sözü unutmuş, kulluk vazifesini yerine getirmemekte. Kulluk serüveni bezm-i elestte başlar. İlk orada ‘evet’ deriz, biricik Rabbimize, tüm ruhlarla beraber… Dünyada ise kulluk sınavı başlar. İlk amacımız Allah’ı bulmaktır, kendi içimizde O’nu aramaktır. Herkesin Allah’ı arayacağı, hasret gidereceği, tefekkür edeceği bir hirâ’sı olmalıdır.
Peki, Kul’u kul yapan nedir? Kulluğun kartviziti namazdır. Kulluğunu unutanlar haliyle Rabbiyle günde beş kere buluşamamaktadırlar. Ama bilmezler ki onlar unutsalar da Yaradan unutmaz. Ve Yaradan, onlar yüce davete gelmeseler dahi hep davet yerinde bekler. Etrafımız adeta Yüce Rabbimizin Rahman sıfatıyla çevrilmiş. Ama ne kadar farkındayız? Her şeyin bir telafisi verilmiş, tevbe kapıları son nefese kadar açık bırakılmıştır. Yeter ki biz kul olalım da hiç olmayalım diye…
Hiçbir anne evladını göz göre göre ateşe atmak istemez. Rabbimizin kullarına olan şefkati de bu misale benzer. Cennet ya da cehennemi kulun dünyası belirler, kul kendi hak eder. Dünyadayken nasıl bir yol izleyeceğimiz bize örneklerle gösterilmiştir. Gösterilen milyonlarca örnek arasında en bariz örnek şüphesiz üsve-i hasene; Hz. Muhammed aleyhisselam’dır. Kulluğun anahtarı O’dur. Cenâb-ı Hak kendisine yaklaşabilmemiz için Efendimiz’i yakından tanımamızı arzu ediyor. Zira Peygamber Efendimiz aleyhisselam’ı tanıdıkça ona olan muhabbetimiz artar, muhabbetimiz arttıkça da yakınlaşmamız artar.
Ashab-ı kiram O’nu tanımada zirveydi, onlar Efendimizi yakından tanıdılar, tanıdıkça hayran oldular, her şeyden vazgeçtiler, cahiliye adetlerini terk ettiler. Efendimiz aleyhisselam’ın kullukta dikkat ettiği hususlara bakacak olursak namaza çok önem vermiş olduğunu görürüz. Hatta vefat ederken dahi son cümlelerinden biri, namazdır.
Namaz içsel bir hacdır, namaz kulu kul yapan en mühim özelliktir. Fakat namaz huşuyla kılınırsa makbuldür. Allah Teâlâ “Şüphesiz o sabır ve namaz Allah’a saygıdan kalbi ürperenler dışında herkese zor ve ağır gelen bir görevdir.” (Bakara, 45) buyuruyor. Yani eğer namaz kılmak bize zor ve ağır geliyorsa, kalbimiz ürpermiyorsa hâlimizde bir sakatlık var demektir. Unutmamalıyız ki, Cenab-ı Hakkın bizim namazımıza ihtiyacı yoktur. Namaza ihtiyacı olan asıl bizleriz.
Hepimiz, son nefesimize kadar bu imtihan dershanesinin talebesiyiz. Rabbimiz, bize güzel bir kul olmayı, O’nunla dost olmayı ve hayırlı ömrün sonunda hayırlı bir şekilde ölmeyi nasip eylesin.
Âmin.
TEVEKKÜR VE İNSAN
Hamd âlemlerin Rabbine, sonsuz salât ve selâm Resul-i Ekrem Efendimize...
Kur’an-ı Kerim’de çoğu yerde “Hiç düşünmez misiniz, akletmez misiniz?” buyurur yüce Rabbimiz. Anlıyoruz ki Rabbimiz de bizden düşünmemizi, sorgulamamızı istiyor. Tefekkür etmemizi istiyor. Tefekkürden maksat; gayesiz, şuursuz ve nefsanî bir düşünme faaliyeti değildir. Her insanın, bir şekilde düşüncelere dalması gayet doğaldır. Fakat herkesin tefekkürle varacağı nokta, kalbî durumuna göre farklı farklıdır. Zira pek çok nimet gibi tefekkür nimeti de iki uçlu bir bıçak gibidir. Kullanıldığı yere göre hayra da vesile olabilir, şerre de…
Bu sebeple kimileri, düşünceleriyle ruhaniyet ufuklarına kanat açarken, kimileriyse nefsaniyetin hoyratlığı içinde ömrünü ziyan eder. Cenab-ı Hak, bizden ruhani tefekkür istemektedir. Aksi hâlde tefekkür istidadı nefsanî arzuların anaforunda helâk edilmiş olur. Çünkü hak ile meşgul olmayan bir kalbi bâtıl işgal eder. Batılın işgali altında olan bir kalp ise Cenab-ı Hakkı hissetmekten mahrum bir hale gelir.
İşte insanoğlu, tefekkürünü doğru kullandığında ruhen yücelerek meleklerden üstün bir mertebeye nail olur. Fakat nefsine mağlûp olup bu vasfı zayi ederse, o zaman diğer mahlûkattan farkı kalmaz. Ayet-i kerimedeki “…Onlar hayvanlar gibidir, hatta yolca daha da sapıktırlar.” (el-Furkan, 44) hitabına dâhil olmuş olur. Yine ayeti kerimede yüce Rabbimiz “Şüphesiz ki Allah katında, yürüyen canlıların en kötüsü, düşünmeyen sağırlar ve dilsizlerdir.” (el-Enfâl, 22) buyurmaktadır.
İlâhî hakikatlerle donatılmış bir âlemde yaşayan insan için Cenâb-ı Hakk’ın varlık ve birliğini kavrayamamak abestir. Zira bir Hakk dostunun buyurduğu gibi “Cenâb-ı Hakk o kadar zahirdir ki, zuhurunun şiddetinden gaiptir.”
Kısa ve öz olarak, tefekkür insanı insan yapan en mühim özelliklerden biridir. Allah Teâlâ’nın bize verdiği şu aklın şükrü de düşünmek ve hayra yormaktır. İnsanı hayvandan ayıran en mühim vasıf da düşünmektir. Aciz kelamlarımızı Efendimizin bir hadisi şerifleri ile sonlandırıyorum: “Bir saat tefekkür bazen bir sene ibadetten daha hayırlıdır.” (Suyutî, Camiu’s-Sağir, II/127; Aclûnî, I/310)
Rabbimiz kendi yolunda ihlas ve samimiyet ile ilerlemeyi nasip etsin.
Âmin
FANİ DUNYA RADYO FORUM
