HZ. BİLAL ANLATIYOR:
Bitmeyen Ezan
Hayatımızın en üzüntülü günü, sevgili peygamberimizin vefat ettiği gündü. O gün, en sevdiğimiz insanı, uğrunda canımızı bile verebileceğimiz Efendimizi kaybetmiştik. Dünya ne kadar anlamsız ve boştu artık!
Peygamberimizin ardından, Müslümanların liderliğine Hz. Ebubekir seçildi. O, bu işe en layık insandı. Çünkü hayatı boyunca Peygamberimizden ayrılmamıştı. İslam’ı çok iyi biliyordu.
Ben artık Medine’den ayrılmak, başka bir şehirde yaşamak istiyordum. Medine, sevgili Peygamberimizin hatıralarıyla doluydu. Her köşede onun izi vardı. Medine’de kaldıkça hasretim ve üzüntüm daha da artacaktı. Bana izin vermesi için hz. Ebubekir’e gittim. Ancak o, yanından ayrılmamı istemiyordu.
Mekke döneminde köleyken beni hürriyetime kavuşturduğunu hatırlatarak ona şunu söyledim:
‘’Sen beni Allah için özgür bıraktıysan, ne olur izin ver, gideyim!’’
Bu sözlerim üzerine Hz. Ebubekir gitmem için izin verdi.
Medine’den ayrılıp Şam’a terleştim. Uzun bir zaman Şam’da yaşadım. Ama Medine’nin hasreti de içimi yakmaya başlamıştı.. Günün birinde dayanamadım, bir ziyaret için Medine’ye döndüm.
İnsanlar ezan okumamı istiyorlardı.. Oysa ben Peygamberimizden sonra, hiç ezan okumamıştım. Israrlara dayanamadım gözlerimi kapayıp ezan okumaya başladım. Her kelimede aklıma sevgili Peygamberimizle yaşadığımız güzel hatıralalr geliyordu. Tam ‘’Eşhedü enne muhammeden...’’ kısmına gelip de Peygamberimizin adını söyleyince boğazım düğümlendi.
Hıçkırıklarım ezana devam etmeme izin vermedi. Gözlerimi açtığımda, insanların Medine sokaklarında doluşup benimle beraber ağladıklarını gördüm. Herkes, sevgili Peygamberimizin sağ olduğu o eski günleri hatırlatmıştı.
FANİ DUNYA RADYO FORUM
