Din Kardeşine En Güzel Hediye - Gıyabında Dua Etmek
Ebu’d-Derda’dan rivayet edildiğine göre Rasulüllah (s.a.s.) şöyle buyurdu:
“Müslüman bir kul, yanında olmayan kardeşi için dua ederse, melek ‘Onun için istediğinin aynısı sana da verilsin!’ der.”
(Müslim, Zikir, 86.)
BİR gün Safvan b. Abdullah kayınpederi Ebu’d-Derda’nın evine gitmişti. Ebu’d-Derda evde yoktu. Hanımı Ümmü’d-Derda damadına “Bu yıl hacca mı gideceksin?” diye sordu. Safvan “Evet.” deyince Ümmü’d-Derda ona şöyle dedi: “Öyleyse Allah’a bizim için hayır duada bulun. Çünkü Nebî (s.a.s.) şöyle dedi: “Kişinin yanında olmayan (din) kardeşi için ettiği dua makbuldür. O kişinin başucunda, duasına âmin diyen bir melek bulunur. O kişi (din) kardeşine hayır dua ettikçe (görevli) melek: ‘Âmin, istediğinin aynısı sana da verilsin.’ der.” Ardından çarşıya giden Safvan, Ebu’d-Derda ile karşılaştı ve aynı hadisi ondan da dinledi. (İbn Mace, Menasik, 5; Müslim, Zikir, 86-88.)
Ebu’d-Derda ve hanımı Ümmü’d-Derda’nın damatlarına söyledikleri gibi Allah’ın evini ziyarete giden birinden istenebilecek en güzel şeydi dua. Zira Allah Rasulü de umreye gitmek için kendisinden izin istemeye gelen Hz. Ömer’e, “Kardeşim, duana bizi de ortak et ve bizi unutma!” demişti. (Tirmizi, Deavat, 109.) Bir zamanlar çorak toprak iken şehirlerin anası kılınan ve Müslümanların göz bebeği Beytullah’ı ziyarete gelen sayısız hacının asırlardır misafir edildiği bereketli bir yurt haline gelen Mekke de Hz. İbrahim’in duasına mazhar olmamış mıydı? (Buhari, Ehadisü’l-enbiya, 9.) Hanımı Hacer ve oğlu İsmail’i çöle bıraktığında İbrahim (a.s.) şöyle dua etmişti: “Rabbim! Bu şehri güvenli bir şehir kıl. Halkından Allah’a ve ahiret gününe iman edenleri her türlü ürünle rızıklandır.” (Bakara, 2/126.)
Yer gök dua üzerine değil midir? İnsanı ayakta tutan, değerli kılan dua değil midir? Duayı işiten Rabbimiz (İbrahim, 14/39.) “Bana dua edin, duanıza cevap vereyim.” (Mümin, 40/60.) buyurur. O, her gece, gecenin son üçte birlik kısmında “Bana dua eden yok mu ki duasını kabul edeyim! Benden bir şey isteyen yok mu ki ona dilediğini vereyim! Benden mağfiret isteyen yok mu ki onu bağışlayayım!” (Buhari, Deavat, 14.) buyurarak kullarına rahmet kapılarının ardına kadar açık olduğunu müjdeler. Yeter ki kulu makbul bir dua ile gelsin kapısına.
Allah katında makbul dualardan biri, din kardeşinin gıyabında edilen duadır. Zira hiçbir çıkar gözetmeden, samimiyetle gönülden gelip dudaklara dökülen bu dua göklerde karşılığını bulur hemen meleklerin “âmin”iyle. Onda ne gösteriş ne de riya vardır. Mümin kardeşe takdim edilen paha biçilmez bir hediyedir aslında o. Öyle bir hediye ki hediye edeni de en az hediye edilen kadar kârlı çıkaracaktır. Bu nedenle müminin dua ederken dahi bencilliğe ve cimriliğe kapılması düşünülemez. Nitekim Allah Rasulü, cemaate imamlık yapacak bir kimsenin bencillik göstererek sadece kendisine dua edip cemaatten duasını esirgemesini hoş karşılamaz ve böyle davrandığı takdirde onlara ihanet etmiş olacağını zikreder. (Ebu Davud, Taharet, 43; İbn Mace, İkâmetü’s-salavat, 31.) Yine o (s.a.s.), mescide gelen bir bedevinin namaz kıldıktan sonra “Allah’ım! Bana ve Muhammed’e merhamet et, bizimle birlikte başkasına merhamet etme!” diye dua ettiğini işitince “Sen, geniş olanı (rahmeti) daralttın!” diyerek onu duada bencil davranmaması hususunda incitmeden uyarır. (İbn Mace, Taharet, 78; İbn Hanbel, II, 503.)
Allah Rasulü en çabuk kabul edilen duanın, gıyaben edilen dua olduğunu ifade eder. (Ebu Davud, Vitr, 29; Tirmizi, Birr, 50.) Bu bağlamda duası makbul kimselerin dualarını almak daha da önemlidir. Anne babanın, yolcunun, mazlumun, misafirin veya hastanın duası Allah katında en değerli dualardandır. Mazlumla Allah arasında hiçbir perde yoktur. (Buhari, Zekât, 63; Müslim, İman, 29.) Hastanın duası ise meleklerin duası gibidir. (İbn Mace, Cenaiz, 1.) Hâl böyle olunca onların dualarını almaya gayret etmek ve beddualarından sakınmak gerekir. Aynı şekilde onların da dua veya beddua olsun ağızlarından çıkacak her dilek cümlesine dikkat etmeleri gerekir. Olur ki Allah’tan istenilenlerin ihsan edildiği bir zamana denk gelir de Allah dileklerini kabul eder. (Ebu Davud, Vitr, 27.)
Yüce Allah’ın Rasulü’ne emridir, hem kendinin hem de inanmış erkek ve kadınların günahlarının bağışlanmasını dilemek. (Muhammed, 47/19.) Dualarında kuşatıcı olan Rahmet Peygamberi’nin ashabı da onun gibi kuşatıcıdır dua ederken: “Ey Rabbimiz! Bizi ve bizden önce iman etmiş olan kardeşlerimizi bağışla…” (Haşr, 59/10.) Ve asırlardır süren en güzel sünnettir, müminlerin birbirlerine dua ederek Rahman’ın rahmetine birlikte talip olmaları. Zira inananlar birbirine dua etmeye, birbirinin duasını almaya her zaman muhtaçtır. Hayatta olsun ya da olmasın, kendisini tanıyalım ya da tanımayalım, bizden dua talep etsin ya da etmesin fark etmez. “Ben” yerine “biz” dilini kullanarak her mümin kardeşimizi dualarımıza gıyaben ortak edebilir, dualarımızı daha da bereketlendirebiliriz. Namazlarımızın sonunda duasını dilden düşürmediğimiz duası makbul peygamber Hz. İbrahim’in yaptığı gibi: “Rabbimiz! Hesap görülecek günde, beni, anne-babamı ve inananları bağışla.” (İbrahim, 14/41.)
Hale Şahin.
FANİ DUNYA RADYO FORUM
