LEBBEYK - BUYUR EY RABBİM
Hac, İslam’ın beş temel esasından biridir ve şartlarını kendinde toplayan her Müslüman için farzdır. Namaz ile oruç birer bedenî ibadettir. Zekât malî bir ibadettir. Hac ise hem bedenî, hem de malî bir ibadettir. Bu farz, hem bedende olan sıhhat ve selâmetin, hem de mal varlığının bir şükür görevini ifadır.
İslâm dünyasının dört bir tarafından tertemiz bir niyet ve heyecanla akın edip gelen yüzbinlerce Müslüman böyle kutsal bir beldede toplanmaları, aralarındaki din birliğini ve din kardeşliğini, din sevgisini canlandırmaları ve birbirlerinin durumlarını öğrenerek fikir alışverişinde bulunmaları ne kadar büyük değer taşıyan bir harekettir.
Hac ibadeti; Tavaf, Sa’y, Arafat, Vakfe, Mîkât, Müzdelife ve Cemerât gibi şeair (semboller)’den oluşur. Bu sembollerin her birisi hacılara bir başka manayı kazandırmayı hedefler. Bir teslim oluşu, bir Hakkı haykırışı, tüm renk ve dilleriyle ve her türlü sosyal sınıf farkından sıyrılmış olarak kardeş oluşun bizatihi uygulamasını gerçekleştirir. Dağ, taş beyaz kefenler içerisinde insanlarla dolarak âdeta mahşer anını yaşatır.
Hac veya umreye niyetlenen kimse ihrama girdiği zaman ve daha sonra hac veya umrenin bir takım vecibelerini tamamlayıncaya kadar "lebbeyk” nidaları her tarafta çınlar.
“Lebbeyk, Allahümme lebbeyk. Lebbeyk, lâ şerîke leke lebbeyk. İnne’l-hamde ve’n-ni‘mete leke ve’l-mülk, lâ şerîkelek” (Buyur Allah’ım buyur! Buyur, senin hiçbir ortağın yoktur. Buyur, şüphesiz her türlü övgü, nimet, mülk ve hükümranlık sana mahsustur. Senin ortağın yoktur).
Bu kutsal topraklarda hac ya da umre niyetiyle ihrama girmiş olanlara yüksek sesle tekrar ettirilen bu cümle; bu kutsal beldelere çağrılmanın, insanı anasından doğduğu günkü gibi günahlardan arındıran bir ibadeti yapmaya muktedir olabilmenin bir şükür ifadesi olarak tekrar edildiği gibi, aynı zamanda Yüce Yaratıcı’nın emrine teslimiyetin, O’nun dışında bir güç, bir otorite kabul etmemenin de tekrar, tekrar ilanıdır. Burada bulunan herkese tekrar, tekrar teyit ettirilmesidir. Müslümanların çoğunluğunun önceliklerinin değiştiği günümüzde bu manayı anlamaya her zamankinden daha fazla muhtacız.
Ebu Hureyre’nin (r.a.) rivayetine göre Resûlullah (s.a.v.) şöyle buyurmuştur:
“Kim kötü söz konuşmaksızın, fısk ve fücurda bulunmaksızın Beyt’i (Kâbe’yi) ziyaret ederse, annesinin kendisini doğurduğu gün gibi,
günahlardan sıyrılmış olur” (Buhari - Müslim).
Diğer bir hadis-i şerifte de şöyle buyrulmaktadır:
“Evinden hac veya umre için çıkıp yolda vefat eden bir kimsenin defterine kıyamete kadar (her sene) hac ve umre yapan kimsenin ecri yazılır.
Mekke veya Medine’de ölen bir kimse ne Arasat meydanına getirilir ve ne de hesaba maruz kalır. Kendisine, ‘Haydi cennete gir’ denilir” (Beyhaki).
Yine Ebu Hureyre’nin (r.a.) rivayetine göre Resûlullah (s.a.v.) şöyle buyurmuştur:
“Mebrur (kabul edilmiş) bir hac, dünya ve dünyadaki nesnelerin hepsinden daha hayırlıdır. Mebrur haccın karşılığı ancak cennettir” (Buhari-Müslim).
“Hac ve umre niyetiyle (Mekke’ye) gidenler, Allah’ın misafir ve ziyaretçileridir. Eğer onlar, Allah’tan isterlerse, Allah kendilerine isteklerini verir.
Eğer af dilerlerse, Allah onları affeder. Eğer dua ederlerse, dualarını kabul eder. Eğer şefaatte bulunurlarsa, şefaatleri kabul olunur” (Buhari).
Abdullah İbni Abbas (r.a.) rivayet ediyor:
“Bu Beyt’in üzerine Allah’ın her gününde yüz yirmi rahmet inmektedir. Bunların altmışı ziyaretçilere, kırkı namaz kılanlara ve yirmisi de bakanlara taksim olunur” (İbni Hibban- Beyhai).
Ebu Hureyre’nin (r.a.) rivayetine göre Resulullah (s.a.v.) hacılar için şöyle dua etmiştir:
“Ya Rabbi! Hacıyı ve hacının dua etiği kimseyi affeyle” (Hâkim).
Selef-i salihînin sünnetindendir: Harbe gidenleri uğurlarlar, hacdan gelenleri de karşılarlar ve iki gözlerinin ortasından öper, kendilerinden dua isterlerdi. Hacılar günahlarla kirlenmeden önce bütün bunları yaparlardı.
İbni Abbas (r.a.) rivayet ediyor:
“Hacerül-Esved, cennetin yakut taşlarından bir yakuttur. Kıyamet gününde görür iki gözü ve konuşur dili olduğu hâlde haşrolunur. Hak ve doğrulukla kendisini dünyada istilam (öpmek veya el sürmek) edenlerin lehinde şehadet eder” (Tirmizi – Nesai).
Mekke’nin şerefine hürmet göstererek, harem bölgesinin hakkına hukukuna tam riayet ederek burada ikamet etmenin efdaliyyetinde hiçbir kuşku yoktur. Nitekim Kâbe-i Muazzama’ya bakmak dahi ibadettir.
Mekke’de bulunmak büyük bir lütuf olmakla birlikte başka bir beldede bulunup da kalbin Mekke’ye müştak ve Kâbe’ye bağlı kalması, haremde olup kalbine usanç gelmiş olmasından daha hayırlıdır.
Seleften bazıları buyurdular ki: “Horasan memleketinde nice kimseler vardır ki Kâbe’yi bilfiil ziyaret edenlerden daha yakındırlar Kâbe’ye...”
FANİ DUNYA RADYO FORUM
