Gönderen Konu: Gül’ü Kanatan Dikenler Sadece Kokusunu Arttırır (Okunma sayısı 150 defa)

fanidunya NET · « : Ekim 06, 2022, 01:38:24 ÖS »

Gül’ü Kanatan Dikenler Sadece Kokusunu Arttırır

Doğru-yanlış birbirine karışmış, fark edilemeyecek boyuttaydı.

Güçlü olan, zayıfın sırtında varlığını ispat derdindeydi.

Başkasının hakkını gasp, sıradanlaşmıştı.

Hayâ, edep rafa kaldırılmış; namus kavramı yok denecek kadar azalmıştı. Namus adına masum kız çocuklarını hayattan koparmak, onları diri diri öldürmek taraf buluyordu.

Fuhuş, zina suç olmaktan ve ar duyulacak bir fiil görülmekten çıkmış, ticaret kaynağı olmuştu.

Bununla beraber zina ürünü bir çocuğun babasını belirleme, onlarca erkekle birlikte olan kadının iki dudağı arasına hapsedilmişti; kadın hangi erkeği dilerse doğan çocuğun babası o kabul ediliyordu.

Diğer tarafta iffet ve namusunu koruyan, edep ve hayâsından taviz vermeyen ayıplanıyor, dışlanıyordu.

Gerçek inancı yakalayıp onu kuşanmak, ona göre hayatı idame etmek unutulmuş, aksine gelmesi Müjdelenen (peygamber), tahrif edilmiş inanca dayanak yapılma arzusu revaçtaydı. O’nu ranta çevirmek, hasımlarına karşı (Yahudilerin yaptığı gibi) güç ve tehdit unsuru kılmak dini sahiplenmekti.

Gerçek mabudun (İlah’ın) yerini daha önce ölmüş, fakat faziletli olduğuna inanılan kimseleri tazim, onları aracı kılmak, medet ummak; onları tasvir edecek (altın, gümüş, tunç vb. madenlerden) güzel heykeller/putlar edinmek-dikmek; o putlara belirli zamanlarda ziyaretler gerçekleştirip onlara çeşitli adaklar sunmak, çiçeklerle bezemek kutsaldı.

Bu törelere uymayıp karşı çıkanlar, bunu manasız bulanlar, “atalarının dinini inkâr etmek”le, -bu günün deyimiyle- hainlikle suçlanıyorlar ve en büyük cezalar onlara reva görülüyordu.

Hayat hakkı yok denecek derekeye inmiş; yaratıcı yerine fayda ve zarar getirmeyecek türlü tanrılara kul/ köle olmak da sapkınlığın başka adıydı.

Varlıklı olanlar, haksız kazançla köşe olanlar, fakiri kendilerine kul/köle yapmış; türlü faizlerle onları ömürlerinin sonuna kadar bellerini doğrultamayacak duruma getirmişlerdi.

“Akrabalık bağlarını yaşatma, onlarla ilişkiyi sürdürme, haklarını gözetme, onlara ilgi gösterme, iyilik ve yardımda bulunma, ziyaret etme” olan “sıla-i rahim”, kendinden olmayana her türlü hadsizliği meşru sayan taassuba dönmüştü; akraba, zalim-katil, hırsız ve iffetten yoksun biri de olsa sahip çıkılıyor, kimseye teslim edilmiyordu.

Alemlere Rahmet Tecelli Etti!

İşte tam bu zifiri karanlık ortamda Nur Topu gibi bir çocuk, yetim olarak gözlerini dünyaya açtı.

“Gökte Allah ve yerde insanlar onu hayırla ansınlar, ondan övgüyle bahsetsinler” diye “Muhammed” (s.a.s) adı O’na layık görüldü!

Hazindir ki, O’nun geleceğini müjdeleyen haberlere sahip olanlar, dört gözle O’nu bekleyenler, ilk tasdik etmeleri, tabi olmaları beklenen insanlar kendi soylarından çıkmadı diye -daha şimdiden, çocuk haliyle- O’nu bulup canına kastetmek isteyeceklerdi! Ama tüm kötülüklerden koruyan Rabbi onların şerrinden de korudu müstakbel peygamberini!

Ve nihayet kırk yaşlarında, her şeyden habersiz, kendi halinde tenhaya çekilmiş, Hanif Dini üzere ibadet eden; yaratıcıyı, âlemleri tefekküre dalan Muhammed’e (s.a.s.) ilk defa Nur Dağı’ndaki Hira Mağarasında vahiy meleği göründü…

Okuma yazma bilmeyen, her hali gibi zihni/hafızası da tertemiz berrak olan Ahmed’e (s.a.s.) Cebrail, “Oku!” diye seslendi.

Ve peşinden Alak Suresi’nin ilk 5 ayetleri nazil oldu.

“Yaratan rabbinin adıyla oku!..”

Bir müddet sonra Cebrail tekrar geldi ve “(Önce) en yakın akrabanı uyar!” (26-Şu’ara 214)

Tebliğini yaptı!

O’da Mekke’ye hâkim Safâ Tepesi’nden seslenerek bütün kabileleri topladı.

Hakkı kendisine nazil olduğu şekliyle onlara duyurdu…

İlk karşı çıkan amcası Ebû Leheb oldu!

“Elin kuruyasıca, bizi bunun için mi çağırdın!”

Sonra evinde ziyafetler hazırlayarak topladı onları ve orada da aynı hakikate çağırdı…

“Allah’tan başka ilah yoktur” deyin, “Benim size gönderilen hak peygamber olduğumu kabul edin!”

“Bu davamda bana yardımcı olun!” diye çağrıda bulundu.

Yine aynı amcası karşı çıktı ve dağıldılar!

Hac mevsimi kurulan panayırlara, Mekke dışından gelen kabilelerin çadırlarına tek tek uğradı, davasını onlara sundu…

Amcası orada da rahat bırakmadı kendisini!

Yetmedi, komşu olduğu yetim yeğeninin yoluna eşi Cemile’yle dikenler bıraktı; bacasından pislikler savurdu…

Ancak haklarını savunduğu zayıflardan, yetimlerden, köle ve cariyelerden, Ebubekir gibi sadık dostlarından tabiler buldu.

Ama bu yetmiyordu.

Baskıya karşı gelmeye de kâfi değildi inanan Müslümanların sayısı!

En yakınlarından kabul görmeyen kutlu davet, 450 km uzaktan, Medine’den karşılık buldu…

O’nun yoluna diken serenler, canını/kalbini kanatanlar yerlerinde alçaldıkça alçaldılar!

O’na ve kutlu davasına sahip çıkanlar O’nunla yüceldiler; kavga gürültülerini geride bıraktılar.

Dünya ve ahiret saadetini O’nunla yakaladılar!

Değerli okuyucu!

Mevlid-i Nebi haftasında bunları hatırlayalım!

Sen beğenmediklerini, eleştirdiklerini -yazının sahibi ben de dahil- bırak, kıyamete dek değişmeyecek bu davayı öğren, sahip çık, en iyisi sen oluver!

Hak ve hakikate diken olacağına, vurdumduymaz olacağına duyarlı sen ol; ona kol-kanat göster!

Bizi ancak bu yüceltir!

Unutma! Gül’ü kanatan dikenler sadece kokusunu arttırır!

Gel, biz Gül’ü koklayanlar, kokusunu yayanlar olalım!

RADYO DİNLEME LİNKİMİZ
Yükleme linklerini görebilmek için üye olmanız gerekmektedir. Üye Ol veya Giriş Yap

Gönderen Konu: Gül’ü Kanatan Dikenler Sadece Kokusunu Arttırır (Okunma sayısı 150 defa)

fanidunya NET

Gül’ü Kanatan Dikenler Sadece Kokusunu Arttırır

BENZER KONULAR