Sana Muhtacız
Alemlere rahmet, güllerin efendisi
Ben aciz bir kul, şefaatine muhtaç.
Ahlak timsali sen, gönüllerin efendisi
Günahkar bir yüzle, şefkatine muhtaç.
Âlemlere rahmet diye başlar seninle sözler. Sen Âlemlere rahmet olmasan, senin rahmetin yağmasaydı yeryüzüne, sen o şefkatli gözlerine seyreylemeseydin bu âlemi, senin nurunla aydınlanmasaydı bu âlem, senin kokunla en güzel güller yeşermeseydi, kurak topraklar adımlarınla yeşermeseydi, yetimler senin şefkatinle gülmeseydi, çocuklar senin ellerinle okşanmasaydı, günahkârlar senin nasihatlerinle doğrular denizinde yıkanmasaydı, ne anlamı olurdu bu hayatın. Rabbim sen olmasaydın bu âlemleri yaratmazdım dediği en sevgili Resul. Bizler senin şefaatine muhtaç olmanın gururunu bile yaşatamadık. Şefkatine muhtaç olmak gibi şerefli bir fırsatı söyle bize ey Resul nasıl değerlendirelim.
Sen gözlerinde yaşamın sırrını saklayan Resul. İnsanın yaratılış gayesini her zerresinde yaşatan Resul. Bizler senin güzel ahlakına o kadar çok muhtacız ki, ne doğrularımız doğru, ne de aldığımız nefesin hesabını verecek aklımız hedefte. Yanılgının ışıklar o kadar çok ki, ilerdeki karanlığı göremiyoruz. Oysa doğrunun karanlıkları o kadar yok ki, önümüzdeki aydınlığı göremiyoruz. Sen Ey Resul o gülen, o şefkatli, o merhametli gözlerinle yeniden yol bulmak için neden hiç gayret sarfetmiyoruz.
Bakan gözlerimiz, görmeyi unutmuş.
Atan kalbimiz, ölmeyi unutmuş.
Solgun yüzümüz, gülmeyi unutmuş.
Var sandığımız akıl, idrakine muhtaç.
Bakan gözlerimiz var doğru, ama nereye bakıyor, neyi görüyor hiç sormadık kendimize. Neyi görmesi gerektiğini unuttuk. Geceye baktık, gündüzü unuttuk, gündüze baktık geceyi unuttuk. Sağlığımıza baktık, hastalığı unuttuk, zenginliğimize baktık, fakirliği unuttuk, yanlışlarımıza baktık, doğruyu unuttuk, nefes aldığımıza baktık, ölmeyi unuttuk, dünyaya baktık, ahireti unuttuk. Seni ey Resul dilde unutmadık ama gönülde unuttuk. Aklımız doğruları görür sandık ama doğrunun ne olduğunu bilmiyoruz ki artık.
Nefsimizi doyurduk, ruhumuz aç kaldı.
Karnımızı doyurduk, gözümüz aç kaldı.
Sözümüzü doyurduk, özümüz aç kaldı.
Doğru sandığımız yol, ayine muhtaç.
Nefsimiz o kadar yakın ki bize, ruhumuzun olduğunu ve ona olan bağlılığımız için neler yapmamız gerektiğini bilmiyoruz. Ya da bildiklerimizle amel etmiyoruz.
Ey Nebi, senin şefaatine muhtaç olmanın ve bu muhtaçlığa cevap bulabilmenin hayali ile ve bu hayale gidecek amellerin icabeti ile yaşamayı Rabbim bütün Müslümanlara nasip eder inşallah.
FANİ DUNYA RADYO FORUM
