Karakter Eğitimi
Karakter, davranışlarımızın dozajını, rengini ve şeklini belirleyen, önemli bir kısmı fıtrî bir kısmı da kesbî olan doğal reflekslerimizdir. Şuuraltında olayların gelişimine göre formatlanmış halde bulunur. Mizaç, huy, seciye kelimeleri ile de kişisel karakter kastedilir.
Can çıkmayınca huy çıkmaz atasözü ile karakterin değişmezliğine dikkat çekilmiştir.
Karakterin ve ahlâkî yapının oluşumunda aile-okul-çevre üçlüsünün önemli bir payı vardır.
Aile: Şecerenin seciyeye etkisi var mıdır? Varsa ne kadardır? Erkek çocuk için, babasına, amcasına, dayısına çekmiş denilerek çocuk aileden biriyle özdeşleştirilir. Kız çocuk da annesi, halası, teyzesi ile özdeşleştirilir. Dikkat edilirse özdeşleştirme, aileden ya da aileye yakın biri ile yapılır. Bu, şunu ispat eder.
Ailenin, komşu ve akrabaların karakter oluşumunda önemli bir etkisi vardır. Çocuk, aileden sezdiği birini idealize ederek onun gibi olmayı kafasına koyar.
İdealize ettiği kimsenin davranışlarını süzgeçten geçirmeden olduğu gibi kabul eder.
Ayrıca ailede yaşanan mutlu ve mutsuz olayların karakter üzerinde önemli bir etkisi vardır. Aile bireylerinin bir birleriyle, çocukla, akraba ve komşularla ilişkileri karakteri belirleyen unsurlardır.
Evdeki manevi hava, bayramlar, mevlitler, özel gün kutlamaları köklü geleneğin kültürünü teşkil eder.
Okul: Türkiye’de orta öğretim, eğitim amaçlıdır. Çocuğun,
a) İstenilen bir birey olmasını,
b) Zekâ ve kabiliyetine göre meslek seçmesini,
c) Bazı temel bilgi ve bilinçte olasını hedefleyen programlar yapılır. Bizdeki eğitim sistemi modernist ve pozitivisttir. Bu eğitim sisteminde doğruyu büyükler bilir, bu eğitim sisteminde maneviyat yoktur veya bazı sığ kültürel değerlerle sınırlıdır ve kesinlikle özgürlükçü değildir. Tek doğruculuk ve tek tipçilik aşağı yukarı bütün doğu milletlerin ortak özelliğidir.
Batı, bu eğitim modelini yüz yıl önce denemiştir. Şu anda Batı’da postmodern/liberal/özgürlükçü eğitim metodu uygulanmaktadır. Ahlâk, maneviyat, saygı yönünden bu metot da çok eksiktir. Bencil bireyler yetiştirmektedir. Fakat özgürlükçü oluşu, faklı yeteneklerin önünü açmakta dâhilerin yetişmesine yol açmaktadır. Bir ülkenin gelişmesinde özgür düşünceli gençlerin belirleyici bir rolü vardır.
Çevre: Çevre çocuğun ev, okul, cami, dernek, kulüp çevresinde tanıştığı arkadaşlardan oluşur. Çevrenin aile ve okul kültüründen çok farklı bir yapısı vardır.
Çevre kültürü, düzensiz, disiplinsiz ve anarşiktir.
Türkiye’deki medya daha çok çevre kültürünü beslemekte ve geliştirmektedir. Suç sayılan işlerin bilgisinin önemli bir kısmı çevre kültürü ile kazanılır.
Çocuğuna verecek bir şeyi olmayan aileler ister istemez çocuğunu çevreye teslim etmek durumunda kalıyorlar. Cami ve kültür amaçlı dernekler de çevrenin bir parçasıdır ve müspet bir fonksiyon icra ederler. Çocuklarınızın seçtiği arkadaşlara dikkat ederek, cami ve akraba çevresinden ahlâklı arkadaşlar seçmesi için yönlendirmeler yaparak, çevreyi de aile ve okul gibi faydalı bir eğitim kuruluşu haline getirmek mümkündür.
Çocuğun karakteri ve buna bağlı şahsiyeti, aile okul ve çevre ile oluşmakta ve şekillenmektedir. Karakterin davranışı daha çok ani, tepkisel ve refleksi olur. Yani bilinçsizdir. Karakter bir bakıma ruhun çıplak halidir.
Ona İslâm ahlâkı Kur’an’ın ifadesiyle sıbgatullah, takva elbisesi giydirildiğinde iyi insan ortaya çıkmaktadır.
FANİ DUNYA RADYO FORUM
