Değişen insandır zaman hep aynı
Zaman değişti diyorlar. Nesi değişti? Bir saat hâlâ altmış dakika değil mi? Cumartesi’den sonra Pazar, öğleden sonra ikindi. En uzun gece bile 21 Aralık’tan vazgeçmedi. Günler eksilip çoğalırken dakika şaşırmadı. Zaman aynı zaman. Aktığı gibi akıyor, durduğu gibi duruyor yerinde.
Ben eski ben değilim. Değişen benim. Hayata baktığım pencere boyut değiştirdi. Sarsıldı yerkürem. Defalarca canlı çıktı cenazem. Defnetmeye gelenler hep eli boş döndü. Mirasım binlerce kez paylaşıldı.
Mutluluk kavramına inancım kalmadı. Sandıklarımızdan ibaret halüsinasyonlarmış güldüklerimiz. Sevdiğimiz kimse yokmuş. Sevmediğimiz ise bir ordu.
Çünkü kavga yaşamak için öğrenmeyi gerektiriyordu. Öğrendik bir çelme nasıl atılır, dost kazığı nedir. Kardeşlerin kuyusunu kazmayı da gördük müfredatında hayatın. Yeterince savaş görmüşüz ki yenilmez yalnızlarız.
Yaşamak en çok gördüğüm rüyaların çıkmasıyla ağrıdı. Olamaz sandığım ne varsa olduğu için öyleydi. Bütün bilmem gereken geçicilikti ve ben bunu unuttukça yenildim.
Sürekli pozitif olan insanlara hiç inanmadım. Acı çekmeden dik durabilen bir insan olmanın mümkün olmadığını düşündüm. Düşündüklerim hep aykırı çıktı. Bana ait sandıklarımsa herkesin.
Neredeyse tüm kızların evlilik odaklı yetiştirilmesine anlam veremedim. Çocuğunu gayrimeşru gibi terk eden babalara da. Evde kalma korkusu çeken o kızları. Sevmeden evlenen erkekleri.
Sevdiklerini terk edenleri. Evlilik müessesesinin bir siyasetten ibaret olduğunu anlamam uzun
sürmedi. Ne ki anladım soğudum ondan da. Gerçekler hayallerin katiliydi ve anladıkça bir kez daha yalnızdım.
Yalnızlık aksine şükredilecek bir şeydi. Yetiştirmek zorunda olduğunuz çocuklar her türlü çilesini çektiğiniz ve üstelik kalbi size ait olmayan eş yoktu bir defa. Bu açıdan bakıldığında evlilik korkunç bir mesuliyet en tehlikeli adım belki hayatı zindan edecek kapıydı kim bilir. Değişen zaman değildi insanlar değişiyordu. Ve ben bu değişime uyum sağlamak için değişmek zorunda kaldım. Nihayetinde tüm duygularını yitirmiş hissiz bir robota dönmüştüm. Kendimden başka kimsenin yükünü çekmeye mecalim kalmadı. Sevgiyi kendim için bulmakta zorlandım.
Şimdilerde kim olduğumu bilmiyorum. Geçen birkaç senede takvimleri yitirdim. Bulunduğum yılın hangi yıl olduğunu cep telefonuma bakarak hatırlıyorum. Kurulu bir düzenekte düğmesine basılmış bilinçsizce çalışan oyuncak trenden farkım yok.
İçi dolu nice şeyi boş buldular. Onlar boş buldukça boşaldı dolu olan ne varsa. Mutluluğun sahteliğini bile oynamaya gücüm kalmadı. Geçtiğim mekanlardan öylesine geçerken bir gün kimselerin hatırında olmadan öleceğimi artık biliyorum.
Bu dünyaya yalnız değil yalnız olmayı öğrenmek için geldik. Giderken zorluk çekmeyelim diye. Adım adım parça parça yitirdik kendimizi. Korkarım ki yarına bir ben kalmayacak. Ve biz ölürken sanal karakterler kadar değerimizin olmadığını göreceğiz.
Belki de ölüm haberimizin geçtiği paylaşımları beğenecekler. Güzel ölmüş diyecekler. Yakışıklı ölmüş. Bundan iyisi can sağlığı.
Hatice Çay.
FANİ DUNYA RADYO FORUM
