ÖLÜM VE GERÇEĞE UYANMAK
İnsan mücadele yurdunda, yani dünyada. Dünya bizi örseledikçe kendimizden bir şeyler kaybediyoruz. Ölüm ise bizi gerçeğe uyandırıyor. Bir başkasının acısını bile adı “ölüm” olunca kaldırmak ne zor!
Örselenmiş ruhlarımızla, acının kapısında durduğumuzda, gözümüz yaşlı ve pişman beklerken bizi içeri davet edecek tek kudret var, tek dost ve yâr… Allah…
Her yerden kovuluruz, her yerden dışlanırız. Tutunacak kimse bulamayız en sevdiklerimizden bile bir darbe yeriz acıdır bu. O an artık ümidimiz tükenir, adeta yoktur dönüş geriye ve çalınacak bir kapı da. Tek kapı vardır bizi alacak içeri, bizi saracak ve iyileştirecek yaralarımızı… Allah…
İnsan öncüsüdür yaptıklarının ve habercisi yapacaklarının. Çıkmaza girdiysek bu bizim işimizin sonucu değil mi Ya da çıktıysak feraha… Bir adım atmışızdır geçmişimizde. Her adım bu nedenle önemli.
İnsan dengesiyle sağlıklıdır. Dengemiz bozulduğunda yalnız kendimizi değil çevremizi de yıpratırız. Dağıtıp yıkmaktan bir şeyi gözümüz görmez olur. Çoğu zaman bu yıkımların telafisi de mümkün değildir.
Yaşarken ölmek yani manevi bir değişime girmek, hayatın rüyalığının farkına varmak. Dünyadan ara ara soyutlanmanın bir adı tefekkürdür. Eski zamanlarda ders olarak herkesin uyguladığı bir şey imiş bu.
Ölümü düşünüş, kendisini kabirde sorguda tabutta hayal ederek geçirilen birkaç dakikalık süreç. Bu tefekkür ile kendini dünyadan soyutlayan kişi kalbini Allah’a rahatça açabilir ve manevi gözü zamanla görmeye başlarmış. Ölüm sonrası uyanıklık hali. Nihayetinde dünyaya dönüş ve “işte bir imkân daha verildi bana” telaşı ile ibadetlere sarılmak. Böyle diri tutmuş zamanında büyüklerimiz imanlarını ve böyle mukayyet olmuşlar zihinlerine. Yoksa her çağda delirmek mümkündür.
Kendimizi kıymetlendiriyoruz o nedenle de eleştiriye tahammülümüz azalıyor. Değer görmek için uğraşıp duruyoruz. Allah’ın değer vermesidir esas olan. Bu bilinçle Ona layık olma çabasında olalım. Bu bizi her anlamda ferahlatır, dengemizi korur sağlamlaştırır, ölüm bilincimizi oluşturur.
Haddimizi bilmemizi sağlar, edebimizi korumamızı, günahlardan sakınmamızı. Kısacası daha temiz bir hayatımız olur, daha derli toplu bireyler oluruz.
Bize verilen emanetlere sahip çıkalım. Bize verilen ruha, beyine, kalbe… Her biri için çabalayalım. Kendimizi önemseyelim. Ölümü hatırlamak ruhumuza vermemiz gereken önemi de hatırlatır bize.
Uykularımız bile etkileniyor yaşantımızdan. Günlük yaşantımız, çilemiz gece de bırakmıyor peşimizi. Bu ise eziyettir kendimize. Ahirette nefsimiz de şikâyetçi olacak bu durumdan. Nefse zulüm budur.
Allah yaşantılarımızı güzelleştirsin her anımızı dolu dolu geçirmemizi nasip etsin. Birbirimize fener olalım. Bu kutlu yolda birlik olalım. İslam ateşiyle yanan güzel insanlar olalım. Hiçbir kuvvet bizi dağıtamasın, ayıramasın yıkamasın. Kalbimizi önceleyelim, aklımızla hareket edelim ve bu dengeyi daima koruyalım inşallah.
Hatice Koç.
FANİ DUNYA RADYO FORUM
