GÖZLÜK
İnsanın çevresine bakışını etkileyen bir şey vardır: gözlük. Gözlüğün camları kirlenmeye görsün etraf bulanıklaşır. Sis mi indi dersiniz. Yağmur mu yağıyor. Hele ki bir çizik bir kırık veya çatlak o görüşü kâbusa çevirir.
Peki, bizim kendi görünmeyen gözlüklerimizden haberimiz var mı Karamsarlık gözlüğü, mutluluk gözlüğü, nefret gözlüğü, sevgi gözlüğü. Hangisini takarsak onunla görürüz dünyayı. Tozpembe gözlük var bir de. Dünyayı tozpembe sanıyor derler ya işte o sananın taktığı gözlük.
Varsın sansın be kardeşim. Dünyayı hep gerçeği ile göreni mutluluk bulur mu Sürekli kan ve kavga, sürekli kin ve öfke. Kişi bir süre sonra şizofren bile olur bu sahneleri durmadan görse.
En makbulü o gözlüklerden ikisini çöpe atmak. Bunu bir şekilde başarmalıyız. Karamsarlık ve nefret gözlüğünü çöpe atmalı o gibi durumları buğulu gösteren bir gözlük edinmeliyiz. Buğu olayları yavaşlatır. Yavaşlayanın nefreti de karamsarlığı da geçer kendinde yoğunlaşacak gücü bulamaz. Biz en iyisi mutluluk gözlüğü ile başlayalım. Mutlu olmak ayıp değildir. Dünya acı içinde evet ve bu durumda mutlu olmak sanki ayıpmış gibi geliyor bize. Ama kendimiz mutlu olamaz isek dünyaya bu mutluluğu nasıl yayacağız. O zaman önce dünya için, kendimizden başlıyoruz. Birey birey fert fert mutlu olmasını öğreneceğiz. Elimizdekilerle mutlu olmayı. Mutluluğu dışarıda başka bir şeylerde aramayı keserek.
Peşi sıra gerçekleri göreceğiz ve elimizden geldiğince hayır için yarışacağız. En kolayı olan duayı da mı yapamayız, elbette yaparız. Sevgi gözlüğü ile hiç tanımadıklarımızı seveceğiz. Dünya üzerinde yaşayan her canlıyı masumu. Hatta Necip Fazııl’ın Reis Bey’indeki gibi katili bile sevmek. Ne zorbalık ne zalimlik çıkıyorsa nefretten çıkmıyor mu İnsanların sürekli dışladıkları bireyler kendilerini ispat için katil olmuyor mu İntiharlar hep en dışlanmış bireylerin eylemidir. Beni istemediniz alın size ölümüm! Ama ne acıdır ki geride onun yasını tutabilecek bir vicdan sahibi bile yok. Olsaydı o intihar vuku bulur muydu Kendimizden olmayanları ötelersek bir öte toplumu oluştururuz ve bunun acısını yıllarca kangren gibi çekeriz. O kolu kesmek zorunda mı kalalım O kolu bağlayıp kangrene çeviren nefret düğümünü çözmek bu kadar mı zor Alaydan vazgeçmek had bilmek bu kadar mı zor Neyi alıp veremiyoruz Neyi kıskanıyoruz ki Güzelse senden daha güzel olabilir. Kendimiz mi yaptık bu güzelliği Çalışkansa sen de çalış, onun başarısını kıskanıp duracağına. Senin konumun iyi ya varsın onunki de olsun ne çıkar. Toplum bir güzel insan daha kazandı diye sevineceğine bana erişti diye hayıflanmaya utanmıyor musun
Kalkalım silkelenelim. Dışta bıraktıklarımıza dönelim. Onları kucaklayalım. Belki de onların sarıldığı son kişiydik biz. Bu hayatta herkesten darbe yedikten sonra bizi bulmuşlardı belki Tutundukları son dalı kesecek kadar zalim miyiz Bir dostluk bir sevgi parçası damlası vermekten aciz miyiz hakikaten ne acı. Yıllarca hasretle sevdiklerimizi bile tek kalemde silebiliyoruz, yazık bize.
Hatice Koç.
FANİ DÜNYA FM
