Oblomovluk
Üzerimize zaman zaman sinen, günümüzde tükenmişlik sendromu olarak adlandırılan isteksizlik hali. Oblomovluk. Öyle ki zihninde kaynaşıp duran projeleri hayata geçirmeye enerji bulamayıp vazgeçiyorsun. Hımbıllaştıkça zihin de duruyor. Nihayetinde insan ne için yaşadığını sorgular hale geliyor.
Bunu ilk olarak yeni mezun olup iş arayanlar yaşar. Sağda solda tanıdığı da yoksa kolayca iş bulması pek mümkün olmaz. Bu süreç bazen bir bazen iki sene sürebilir. Dış etkenler de insanı bu dönemde rahatsız etmekten geri durmaz. İş bulamadın mı, eee ne yapmayı düşünüyorsun, evde koca gün ne yapıyorsun, tanıdığın yoksa şans bile değil senin olman vs. Bütün bu sözler biraz da hevesinizi kırmak içindir. Zira insanın hevesi bir kere kırıldı mı şevki kırılır ve oblomovluk sinsice ona bulaşmaya başlar. Belki profesör olacak potansiyeli vardır fakat tüketilen enerjisi ve kırılan hevesiyle bunu fark edemeyecek kadar oblomovlaşmıştır.
Fakat Allah bilir biz bilmeyiz, o an olmayan kimi şeylerin bizi yönlendirdiği çok daha iyi şeyler vardır. Kapıların kapanmasını hayra yormak her ne kadar zor olsa da bir iki sene sonra açılan o güzelim kapıyı görünce anlar insan.
Bize düşen her ne olursa olsun pes etmemektir. İçimizde bizi hayata bağlayan durmadan yeşertmek zorunda olduğumuz bir şey olmalı ve onun uğrunda pes etmeden koşmalı gerekirse kendimizle savaşmalıyız.
Bugün artık 30 yaşına yaklaşmış biri olarak biliyorum ki insanın asla gerçek bir dostu yoktur. Herkes önce kendi menfaatini gözetir. Eski zamanların evliyalarını okuyup bugünde aramak bizi sürekli hayal kırıklığına uğratırken gerçek algısından kopartır. Bunu önce iyi bilin, sizin sizden başka gerçek bir dostunuz yok. Lakin Allah hepimizin dostudur. Kendimizden daha dost kendimizden bizi daha çok seven. İşte bu nedenle onun yazdığına güvenip sorgusuzca teslim olursak mükafatını misliyle alırız. Bu ise oblomovlukla zıt bir haldir. Olana rıza göstermek pes etmek değil olanı bırakıp yoluna devam etmektir. Olay mahallinde kalıp bu niye oldu falan niye böyle dedi bu beni nasıl sattı gibi suallerle meşgul olursak orada kalır ve işte o vakit oblomov olup çıkarız. İnsandır yapar. Her sahtekârlığı yapar, her hakareti yapar, her kötülüğü yapar. Güvenmeyeceğiz. Biz yalnızca Allah’a güveniriz. Yalnızca onu tüm kalbimizle sever sadece ona teslim olabiliriz. İnsan bırakır. İnsan atar, satar, döver, söver. İnsan kusurludur. Bir anda hayvandan daha aşağı olabilecek bir yaratılmış insandır. Dilerse melekten üstün olacak olan da odur. Burada durup, ama Âdem (A.S.)’a melekler secde etti insan melekten üstündür, diye takılıp kalmayalım. O peygamberdi ve secde emri bir sınavdı. Sınavı şeytan kaybetti. Halbuki öncesinde şeytan da cennet ehlindendi. Kibri onu cehennemlik yaptı.
Müslümanın çalışkanlığı hem dünya hem ahiret içindir. İki taraf için de elimizden geleni yapmakla yükümlüyüz. İşimize bakarsak yol kat ettiğimizi fark edeceğiz. Böylece bize kimin ne dediği de zerre umurumuzda olmayacak. Çünkü bunun için vaktimiz olmayacak. Duyup unutacağız. Gülüp geçeceğiz. Bazen tanımayacak, bazense hatırlamayacağız.
Öfkeyi içinde tutan ve öfkeden beslenen farkına varmadan şeytanın yolunu takibe başlamış demektir. Bizim yolumuzsa sakinliğin yoludur. Bozmak isteyen çok olacak. Hiç kulak asmadan yolunuza bakın.
Hatice Çay.
FANİ DÜNYA FM
