Ölümü Okumak
Ölüm okunur mu? Okunur. Okuması bilen gözün gördüğü, aklın idrak ettiği her şeyi okur. Ölüm de öyle. Adından bile ürperilen ölüm. Bir konuşmada misal getirmek üzere içinde ölüm geçen bir cümle kursanız “aman ağzından yel alsın” dendiğini çoğumuz biliriz.
Hâlbuki ölüm, öldürülemeyen tek şeydir. İlacı yoktur. Her canlı tadacaktır.
Aslında bunları bilmeyenimiz yoktur. O zaman sıkıntı nerede? Şurada. Ölüm sonrası zihinlerde biraz silik duruyor. Yeniden diriliş, hesap-kitap, mizan, cennet-cehennem yokmuş gibi bir yaşantınız varsa ölümü ya okuyamıyorsunuz ya da yanlış okuyorsunuz demektir.
Ölümü kimse kendine yaklaştırmıyor hatta yakıştırmıyor da. Bunun için genç yaşta ölen birisine “erken öldü, zamansız öldü, ölüm hiç de yakışmadı” diyenleri duymuş olmalısınız. Tabi bunlar haddi aşan sözler. Ölümün kronolojisi mi var da erken doğan erken ölecek, geç doğan geç ölecek. Bakınız geçen hafta sonu, hayatına yaklaşık bir asrı sığdıran babaannem vefat etti. En büyük oğlu ondan tam 20 sene evvel vefat etmişti.
Bir torunu da daha doğduğu gün vefat etmişti. Yıllar evvel iki cenaze birden geldi musallaya. Namazlarını ben kıldırmıştım. Birisi 6 yaşında diğeri 60 yaşındaydı.
Ölüm hak ve ölüm bir son değil. Dünya ölümlü olduğuna göre üzerindeki her şey ölümlü olacaktır. Ölümsüz olan ise sadece Allah’tır.(Rahman 55/27)
Dikkat ederseniz mezarlıklarımızda mezar başlarındaki kitabelerin en başında umumiyetle “Hüve’l-Bâkî” yazar. Hiç merak ettiniz mi bu ne manaya geliyor diye? “Ölümsüz olan O’dur” diyor mezar taşlarında.
Mesaj şu: Ey ziyaretçi, ölümsüz olan sadece Allah’tır, gerisi ölümlüdür. Sen de öleceksin ve buraya geleceksin, ayağını denk al! Okuması bilene, anlayana büyük mesaj veriyor bu yazı. Aslında öğüt de veriyor. Mezarın içindekilere mesaj veriyor olabilir mi? Ama ölüler mesaj alamazlar ki, onlar artık dünya hanesinin sakini değiller. Ölüm denen hakikat ile artık arkalarına kocaman bir barikat kurulmuştur, geri de dönemezler,(Mü’minun 23/100) dünyaya dair her hangi bir tasarrufta bulunamazlar.
Mezar ziyaretleri dinimizde önemlidir. Ancak dikkat edilecek ince hususlar vardır. Mezar ziyareti aslında ziyaretçisi açısından önemlidir. Esas fayda ziyaretçiyedir. Nitekim Allah Rasûlü (sav) İslam’ın başlangıcında TEVHİD’in yerleşmesi için mezar ziyaretini yasaklamıştı. Zira kabirlere-ölülere kutsallık atfetme ve onlardan bazı taleplerde bulunma söz konusuydu. Ne hazindir ki bu cahiliye inancı İslam toplumlarında bugün de hala yaşıyor. Daha sonra ŞİRK silinip TEVHİD hâkim olunca Rasûlü (sav) “Artık mezarları ziyaret ediniz. Zira mezar ziyareti size ölümü ve ahireti hatırlatır” diyerek ziyaretin esas maksadını ortaya koymuştur. Buna göre mezar ziyareti bize ölümü ve ahireti hatırlatıyor. Hatırlatmalı. Yoksa mezarlıklar sadece Kur’an okunup dua yapılan yerler değildir. Bu manada mezarlıklar iyi bir tefekkür mekanlarıdır.Tabi burada önemli olan ibret alabilmektir. Ne kadar az insan ibret alıyor değil mi? Bakınız her gün ölüme, cenazeye şahit oluyoruz ama kısa süre sonra hiçbir şey olmamış gibi davranmaya devam ediyoruz.
Tabi Müslüman için asıl hayat ölümle başlıyor. Ölüm ile aslında başka bir hayata doğuyoruz. Ölümün olmadığı bir hayata. Yeniden diriliş var.
Ardından şimdi yaşadığımız şu hayatın hesabı var. Kalem-kalem önümüze gelecek şu hayatımız. Hazırlıksız gitmemek lazım. Bu bizim elimizde. Yolumuz bozuk ise hala düzeltme şansımız var. Ama Azrail geldiği an iş bitmiştir. Artık pişmanlık fayda etmez.(Müminun 23/99-100)
Özetle ölümü iyi okumak lazım. Vaaz olarak ölüm bize yeter. Cenazeye katıldığımızda o tabutun içine kendimizi koymuyorsak cenazeye katılmamız adet kabilinden bir davranış olarak kalmış demektir.
Kaçımız tabutun üzerindeki o yeşil örtüde ne yazıyor diye merak ediyoruz acaba? O örtüdeki ayet (Ankebut 29/57) kime mesaj veriyor acaba? Ölüye mi, cenazeye katılanlar amı? Ölüye mesaj vermiş olabilir mi sizce?
Recep Şahan.
FANİ DUNYA RADYO FORUM
