Engelli bireyin topluma katılması
İslam kültürü fertleri biz duygusu etrafında toplar ve onlara dayanışma ruhu kazandırır. Müslüman bir ailede doğup büyüyen çocuk suyu içmeden önce etrafındaki kişiler ikram eder, ihtiyaç sahibi bir kişiyle karşılaştığında kıt kanaat geçinen babanın verdiği haçlığı hiç düşünmeden bu kişiye uzatır. Günümüzde İslam toplumları her ne kadar kültürel aşınmaya ve asimilasyona maruz kalsalar da, bu toplumların yaşadığı coğrafyaların her zerresinde İslam’ın tonlarına rastlamak mümkün.
Sevgi ve fedakârlığın okulu yoktur. Çocuk fedakârlığı ve paylaşımı aile içi ilişkiler vasıtasıyla öğrenir. Ailenin çocuğa aktardığı erdemli davranışlar, toplumsal alanda onun kılavuzu olur ve çocuk kendi türüyle etkileşimlerinin sonucunda bu davranışlarını kalıcı hale getirir.
Hayatın tamamı bir alış verişten ibarettir. Neyi ne kadar vermişsek o kadarını alabiliriz. Fakat ilginçtir toplumumuzda anne babalar sağlıklı çocuklarına aktardıkları değerleri engelli çocuklarından esirgiyor ve olayı aşırı ajite ederek çocuğu acınası bir varlık olarak göstermeye çalışıyorlar. Sadece anne babalar değil toplumun da engelliye bakış açısında sıkıntı var. Onlara göre engelli bireyler doğuştan kanatları olmayan ve hiçbir zaman uçma şansına ulaşamayacak olan atıl varlıklar.
Engelli bir çocuğa sahip olmak zorlu bir yokuşu tırmanmak gibidir. Fakat çocuğun yoksunluğu mevcut olan potansiyelini geliştirmesine engel değildir. Bunun için anne babalar, çocuğu hayattan tecrit etmeyip, onu topluma katmaya ve yeteneklerini geliştirmesi için desteklemeye devam etmelidirler. Eğer çocuk aile ve toplum tarafından gerekli olan desteği alır ve potansiyelini geliştirme imkânı bulursa yaşamını daha rahat ve daha mutlu sürdürebilir. Engel durumunu bir eksik değil bir farklılık olarak görüp mücadeleye devam eden birçok engelli, büyük başarılara imza atmış ve bu konuda insanlara örnek olmuştur.
İnsanlarımız engelli bir bireyle karşılaştıklarında acımaklı bir yüz ifadesi ile bakar ve onun yarasını acıtacak bir tutum içinde olurlar. Bu durum engelli fertlere verilebilecek en büyük zarardır. Zira onların toplum içinde rahatça yaşama ve imkânları dâhilinde hayata katılma hakları vardır. Fakat bu acımaklı bakışlar ona adeta “Kanatların kırık, uçamazsın ve acınacak haldesin…” intibaı veriyor. Engelli bireyler bu bakışlardan o kadar etkileniyorlar ki, bir süre sonra kendilerinin gerçekten zavallı varlıklar olduğuna inanıyor ve kabuklarına çekiliyorlar. Biz toplumun cezalandırdığı suçlularız ötekilerin sahip olduğu haklara sahip değiliz düşüncesi ile hareket ediyor ve kendilerini hayattan tecrit ediyorlar.
Çocukla iletişim kurarken onun engel durumu, engellinin oranı dikkate alınmalıdır. Çocuğun neye ne kadar güç yetirebileceği bilinmeli ve gücünün üstünde bir yük yüklenmemelidir. Mesela bedensel engelli bir birey, sosyal, kültürel ve eğitim alanında destelenerek kendine yetebilecek noktaya gelebilir. Zihinsel engeli olan bireylerden ise aynı şeyi bekleyemeyiz. Fakat öyle de olsa anne çocuğa var olan kapasitesini sonuna kadar kullanma imkanı vermeli ve ona kendine yetebilmeyi öğretmelidir.
Fatma Tuncer.
FANİ DUNYA RADYO FORUM
