SAHABE FARKI
Allah yolunda hizmet ve gayret bir nasip işidir. Bu işi Allah, sevdiği kullarına nasip eder. Ancak bu nasibe ulaşmak için büyük bir iştiyakla bu yola adanmak gerekir. Allah Rasûlü’nün (s.a.s) yetiştirdiği güzide dava adamları her fırsatı değerlendirerek, bu yolda ellerinden ne gelirse onu yapma gayreti içinde oldular.
Kaldıramayacakları yüklerin altına girmekten, abartılı davranışlardan, gösterişli ve fiyakalı işlerden, boş edebiyatlardan kaçındılar. Kapasiteleri neyi gerektiriyorsa onu yapmaktan da geri durmadılar. Kiminin bu yolda tek sermayesi canı oldu ve onu ortaya koymaktan çekinmedi. Kimi malını seferber etti, kimisi yük taşıdı, kimi nöbet tuttu, kimi temizlik yaptı. Onların dava yolundaki yegâne felsefeleri elinden ne geliyorsa onu yapmak anlayışı oldu. Onlar; pratik hayattan soyutlanmış, hayır üretmeyen, kuru işler peşinde koşmadılar. Niyet, duygu, düşünce ve eylem bütünü içinde sürekli Allah’ın rızasını kazanma yolunda çabaladılar. Allah’ın, Kur’an’da “birr” olarak ifade ettiği hayrı ve iyiliği, yine onun tarif ettiği şekilde muhteşem ve ibretlik sahnelerle sergilediler. Allah’a, ahiret gününe, meleklere, kitaplara, peygamberlere olan imanları kale gibi sağlam oldu.
Akrabalara, yetimlere, yoksullara, yarı yolda kalanlara, muhtaçlara ve boyunduruk altında bulunanlara (kölelere, tutsaklara) mal sevgilerine ve mala olan ihtiyaçlarına rağmen yardım etme yarışına girdiler. Namazı dosdoğru kıldılar. Zekâtı seve seve verdiler. Antlaşma yaptıklarında yapmış oldukları antlaşmalara sadık kaldılar. Zor zamanlarda, darlıkta ve savaş zamanında sabrettiler sebat gösterdiler. Vicdanları alçaltacak, başlarını öne eğdirecek mal hırsının, cimriliğin, irade zayıflığının ve bencilliğin tutsağı olmadılar. İhtiras ve zaaflarını dizginlediler. Onlar hiçbir hayır fırsatını kaçırmadılar.
Allah Rasûlü’nden bir şey öğrenme fırsatı yakaladılar mı ilk sordukları soru, onları cennete götürecek hayırlı ve salih amellerin neler olduğu sorusu oldu. Bu konuda Efendimiz’e (s.a.s) çok soru sordular. Çünkü hepsi kendi kapasite ve kabiliyetinin yetebileceği cevabı aradılar.
Ebû Zer Cündeb İbni Cünâde (r.a) anlatıyor: Bir gün Rasûlullah’a: (s.a.s) “Ey Allah’ın Resûlü! Hangi amel daha üstündür?” dedim. O’da: - “Allah’a iman ve Allah yolunda cihaddır” buyurdu. Ben: “Hangi (esir veya) köle (yi âzat etmek) daha faziletlidir? dedim. “Sahiplerine göre en kıymetli ve bedeli en yüksek olanı buyurdu.” ,“Cihad ve köle azadını yapamazsam?” dedim. “(Bir) iş yapana yardım edersin veya işini beceremeyenin işini görürsün buyurdu.” Ey Allah’ın Rasûlü! “Bunlardan hiçbirini yapamazsam?” dedim. “İnsanlara zarar vermezsin. Zira bu da kendi kendine iyilik etmen demektir buyurdu.”
Ebû Musa (el-Eşarî) (r.a) anlatıyor: Efendimiz, (s.a.s) sadaka vermenin her Müslümanın görevi olduğunu söyleyince oradakiler: Ya sadaka verecek bir şey bulamazsa? dediler. Rasûlullah (s.a.s): “O zaman gider amelelik yapar, hem kendisine faydalı olur, hem de tasadduk eder” buyurdu. Peki, buna gücü yetmez (veya iş bulamaz) ise? dediler. Efendimiz (s.a.s): “O zaman darda kalana, ihtiyaç sahibine yardım eder buyurdu.” Ya Rasûlullah ya buna da gücü yetmezse? dediler. Efendimiz (s.a.s): “O da diliyle iyilik yapmayı tavsiye eder buyurdu.” Bunu da yapamazsa? Dediler. Efendimiz (s.a.s): “Tebessüm ederek kötülük yapmaktan uzak durur. Bu da onun için sadakadır buyurdu.”
Abdülaziz Kıranşal.
FANİ DUNYA RADYO FORUM
