Acizliğinin Farkında Olmalı İnsan
Kur’an-ı Kerim’de birçok ayette insandan ve onun yaratılış özelliklerinden bahsedilmektedir. Bir yandan insanın “şerefinden, en güzel şekilde yaratıldığından, emaneti yüklenmesinden” bahsedilirken diğer yandan insanın “kıskanç, riyakâr, kibirli, cimri, azgın, zalim, cahil, nankör, yaptığı iyiliği başa kakan ve zayıf (aciz)” olduğundan bahsedilmektedir.
Kur’an-ı Kerim’de ve hadis-i şeriflerde belirtilen insan özelliklerine bakıldığı zaman Allah-u Teâlâ’nın kendisine yüklediği emanete sahip çıkan insanın “yaratılmışların birçoğundan üstün” (İsra, 70), emanete hıyanet eden insanın ise “hayvanlardan aşağı” (A’raf, 179) olma potansiyeli olduğu görülmektedir.
Allah-u Teâlâ, insanlara gönderdiği peygamberler vasıtasıyla bezm-i elestte aldığı sözü hatırlatmakta, insanların kötü huylarını tedavi ederek iyi yönünü ortaya çıkartmak ve geldiği âleme yaratılış şerefine uygun dönmesi için imkân vermektedir.
İnsanın acizliği daha dünyaya gelir gelmez kendini gösterir. İnsanın doğumu, gelişimi ve hayata uyumu diğer canlılardan daha zordur. Diğer canlıların birçoğu daha doğar doğmaz yürümeye ve kendi lisanıyla konuşmaya başlarken insan belirli bir süreçte buna ulaşır.
İnsan, yaratılış bakımından diğer varlıklardan güzel olsa da bütün duyuları sınırlıdır. Görmesi, duyması, koku alması, tatması, kavraması” hepsi.
Görme eylemi için belirli şartlar gerekir. Belli frekanslar arasını duyabilir. Diğer duyuları da böyledir.
İnsanın hassas bir bedeni vardır. Sıcağa, soğuğa, açlığa, susuzluğa ve mikroba karşı dayanıksızdır.
Birçok canlıyı rahatsız etmeyen soğuk, insanı hasta eder, keza sıcağa mukavemeti de birçok canlıya göre zayıftır. Açlığa, susuzluğa mukavemeti de öyle. Küçücük bir virüs insanı yatağa düşürür, hatta rahatlıkla öldürür.
İnsanın bu acziyeti hakkında Kur’an-ı Kerim’de “Allah, sizi güçsüz olarak yaratan, sonra güçsüzlüğün ardından bir güç veren, sonra gücün ardından bir güçsüzlük ve yaşlılık verendir.
O dilediğini yaratır. O, hakkıyla bilendir, hakkıyla kudret sahibidir” (Rum, 54) buyrulmaktadır.
Allah-u Teâlâ, insana sürekli acziyetini hatırlatmakta, kibirden uzak durmasını, kendinden güç olarak zayıf olanlara merhamet etmesini, sadece insanlara değil, diğer canlılara da merhamet nazarıyla bakmasını emretmektedir.
Bundan dolayıdır ki Kur’an-ı Kerim’de insan defaatle uyarılmaktadır. Kur’an’daki şu ayetler bunu hatırlatmaktadır: “Yeryüzünde böbürlenerek yürüme, çünkü sen ne yeri delebilir ne de boyca dağlara ulaşabilirsin” (İsra, 37), “Muhakkak Allah, büyüklenenleri sevmez” (Nahl, 23), “Ey cin ve insan toplulukları! Göklerin ve yerin çevresini aşıp geçmeye gücünüz yetiyorsa geçin! Ama Allah’ın verdiği bir güç olmaksızın geçemezsiniz ki!
Öyleyken, Rabbinizin nimetlerinden hangisini yalanlarsınız? Ey insanlar ve cinler! Üzerinize dumansız bir alev ve ateşsiz bir duman gönderilir de kurtulamazsınız. Öyleyken, Rabbinizin nimetlerinden hangisini yalanlarsınız?” (Rahman, 33-36).
Kur’an-ı Kerim’de insanın bütün acizliğine rağmen Rabbine karşı nankör ve isyankâr olduğu anlatılmaktadır ve şöyle buyrulmaktadır: “İnsanı bir damla sudan yarattı, böyleyken bir de bakarsın o, (Rabbine) apaçık bir düşman kesilmiş” (Nahl, 4).
Acizliğini ve kulluğunu unutup, yaratıcısına karşı isyan eden insanın sonunun hüsran oluşunu ve kendini güçlü zanneden nice toplulukların yok olup gidişini Kur’an-ı Kerim şöyle anlatmaktadır:
“Yeryüzünde gezip bir bakmadılar mı, kendilerinden öncekilerin sonu nasıl olmuş? Halbuki onlar, bunlardan daha kuvvetliydiler. Ne göklerde ve ne de yerde hiçbir şey Allah’ı aciz bırakamaz. Çünkü o her şeyi bilendir, her şeye kâdir olandır” (Fatır, 44).
FANİ DUNYA RADYO FORUM
