BİLMİŞSEM, BİLİYORSAM VE BİLECEKSEM
Ucu bucağı olmayan şu ürkütücü uzay boşluğunda, yaratılmış olan varlıkların en mükemmeli, en üstünü ve en şereflisi olan insanoğlu, diğer varlıklar gibi hacmi kadar yer kaplar.
Dünyevi ölçülere göre insan için, sonsuzvari bir ufku simgeleyen kâinatın maddi varlığı ölçüt alındığında, insan kâinatın maddi varlığı karşısında iliklerine kadar inanılmaz bir acziyet ve hiçlik duygusu yaşar.
Şu kâinat denilen âlemde güzele ve iyiye dair her ne varsa bizim dışımızda var olanlarla paylaşıldığı sürece maddi olarak çoğalır. Manevi olarak da bereketlenir.
Bunların arasında iki şey vardır ki, paylaşıldıkça diğerlerine göre daha da bereketlenir. Bunlardan birincisi sevgidir. İkincisi ise bilgidir.
Eğer bu iki şeyin zengini olmak gibi bir kalbi hassasiyetimiz varsa yapmamız gereken tek şey bu iki şeyi paylaşmaktır. Hem de hiç korkmadan ve hiçbir şeyin kaygısını gütmeden.
Bilgiyi paylaşabilme erdemine sahip olan insanlar, içlerindeki sevgiyi her daim büyütmenin ve diri tutmanın mücadelesini verirler aslında.
Sevgi insanı sarar, kuşatır ve ona kendi rengini verir ve daha sonra da onu alçakgönüllü kılar.
Bilgi, ete kemiğe büründürür insanı. Olgunlaştırır, hayret duygusunu artırır. Alçakgönüllü insanlar elinde bilgi, gerçek değerini bulur ve onların gönül dünyalarında aslına dönüşür. Yani yaratılışın sırrı olduğu için her şeyin aslı ve özü olan sevgiye.
Amacım elbette bildim demek değil. Biliyorum demek hiç ama hiç değil. Bileceğim demeye nasıl cüret edebilirim ki? Çünkü herkes gibi benim de bir saniye sonrayı yaşamaya garantim yok.
Bilmişsem; biliyorsam, bileceksem sahibi olarak değil bir emanetçi olarak bakarım bildiğim, bilmiş olduğum, biliyor ve bilecek olduğum her şeye.
TAHİR ŞAHİN.
FANİ DUNYA RADYO FORUM
