Nabzımda atıyor martı sesleri
Kendini bulmak isteyen kaybettiği yerde arasın!
Sanki bir koca gün boyunca deli taylar gibi çılgınca koşmuşum ve sanki içimin bütün mahzun otobüsleri ‘göğe bakma durağı’nda sabırla beni beklemiş.
Bir vakit, ağzımdan çıkan puslu bir kafiye gibi kendimi bırakarak havaya karıştım, bütün sözler havaya karıştı, ateş böcekleri gibi parıldayıp söndüler, her şey oradan geçiyordu sanki o sıra, belli ki her şey geçiyordu, “hiç değilse...” dedim, gerisini getirmedim, kendimi yavaşça bıraktım, sanki tütünün ucundaki ateş iç geçirirmiş gibi, sessizce havaya karıştım.
Nereye gitsem, ne kadar uzaklaşsam, martı sesleri hep arkamdan geliyor.
“Bu merdivenler beni çok yoruyor” dedim, “Hep ilk basamakta olduğun için” dedi sanki içimde biri.
Gece karanlık, belli ki kimseye göstermek istemediği bin bir türlü hali var.
Bunca yalnızlığı gizlemek için ne kadar kalabalık gerekir acaba bir şehre?
Bu devirler de gelip geçecek bir gün, geride pas tutmuş sayısız insan hurdalığı!
İçimde aniden bastıran sağanak bir yaprak dökümü, kim bilir ne zaman, neresinden eksik bırakmışım bir sonbaharı...
Bir sıçrıyorum yerimden, her yanımda sızlayan derin bir çınlama ihtiyacı... Kim bilir kimin kulağında!
“Dünya boş değil, biliyorsun...” dedi kafasını kaldırıp biri. “Ama içimiz boş!” dedi kederle diğeri.
Yüzleri sokaklara düşmüş çocuklar, sizi erken vakit, en çok çağla ağaçlarından toplamalı...
“Anılar gömülüdür zaten ben bir daha gömerim/çocuk olmuşum, hasta olmuşum, deniz olmuşum/yalnız bir sincabım belki/gömdüğü cevizlere küsen” diyor “Bir Şey Kalır” da Ahmet Murat...
Bilir misin? Bir ucundan çekip durduyduk da, yerinden bir milimcik kıpırdamadıydı bilinmez!
Hiç yağacağım yok benim, bütün bu konuşkan bulutlar ne diye bekleşiyor gözümün ucunda?
Gece güzeldi, lacivertti, insandık, o kadar insandık ki titretiyordu düpedüz soğuk içimizi, gülümsedik, hiçbir flaş patlamadı, fotoğrafımızı çeken olmadı.
Bazen hayat bir fotoğrafa ne kadar büyük geliyor!
Gökyüzünden sessizce bir dilek kaydı, içimizden güzel bir yıldız tuttuk!
Kağıtların üstünde bırakıp gittiğimiz bütün bu kelimeler... İsraf olmuyor mu?
Bir de şunu düşünün; hiçbir şeyi birbirine bağlayamayan beceriksiz bir bağlaç ne hisseder?
Gözlerimi sarartıyor çok uzun zamandır uyunmamış bir uyku!
Bir martının konacak yeri yoksa, neye yarar bunca şiir?
Madem bütün gemiler gitti, toplayıp kaldırın bu denizi o zaman!
“Doymak nedir bilmiyorsan, git ekmeğini denize ban!” dedi meczup.
gökhan özcan
FANİ DUNYA RADYO FORUM
