Peygamber Efendimizin Allaha Teslimiyeti
Teslimiyet, kalbin bir fiili olup Allah tarafından haber verilen konularla alâkalı şüphelerden, emirlere ters düşen nefsanî arzulardan, ihlâsla bağdaşmayan isteklerden, İlâhî takdire ve şer'î şerife itiraz illetinden kurtulmak demektir.
Kulun, Allah'a karşı teslimiyeti, Allah hakkındaki bilgisi ve O'na olan imanı nispetindedir. Teslimiyet, kulluğun özünü oluşturması bakımından kalbin Allah'a olan en önemli yönelişidir. Bu yöneliş imanla başlar, mârifetullah arttıkça o da artarak devam eder.
Allah Rasulü (sav), Hak Teâlâ'ya duyduğu tâzîm ve muhabbetin bir tezahürü olarak, O'na karşı daima tam bir teslimiyet içerisinde bulunur, teslimiyetin en ulvi tecellileriyle birlikte en muazzam ölçülerini her hâl ve hareketinde kâinata şerh ederdi. Bu yönüyle Cenab-ı Peygamber Aleyhissalatü Vesselam Efendimiz, Allah'a karşı teslimiyetiyle en güzel ölçüyü ümmetine vermiş ve insanın Allah'tan gelecek bir şeyi değiştirmeye asla güç yetiremeyeceğini şöyle ifade buyurmuştur:
"Bir nefse takdir edilmiş şey mutlaka olur."
"... Bir şey isteyince Allah'tan iste! Yardım talep edeceksen Allah'tan yardım dile! Zira kullar, Allah'ın yazmadığı bir hususta sana faydalı olmak için bir araya gelseler, bu faydayı yapmaya muktedir olamazlar. Allah'ın yazmadığı bir zararı sana vermek için bir araya gelseler, buna da muktedir olamazlar."
Rasulullah (sav) Efendimiz hangi koşullarda olursa olsun, daima Allah'a teslim olmuş, O'nun yarattığı her şeyde bir hayır ve güzellik olduğunu ümmetine bildirmiştir.
O İslam'ı tebliğ etmeye başladığı andan itibaren çok büyük sıkıntılara maruz kalmış, çok incitilmiştir. O kadar ki ikiyüzlü davranarak Rasulullah (sav) Efendimize tuzak kurmaya çalışanlar, atalarının dinini değiştirmeyi kabul etmeyen müşrikler, Peygamberimiz (sav)'den nefislerine uygun ayet getirmesini isteyenler, kendisini öldürmek, sürmek veya tutuklamak isteyenler ve daha birçokları sürekli olarak Rasulullah (sav) Efendimizi yolundan, İslam davasından uzaklaştırmaya çalışmışlardır.
Rasulullah (sav) Efendimiz ise inkârcıların bu tavırlarına daima sabretmiş, büyük bir kararlılıkla Allah'ın dinini tebliğ etmiş ve Müslümanları tehlikelerden koruyarak, onları Kur'an-ı Kerim ile eğitmiştir. O'nun bu azminin, başarısının ve cesaretinin temelinde Allah'a olan güçlü imanı ve teslimiyeti yatmaktadır. Peygamberimiz (sav), mağarada olduğu gibi her durumda Allah'ın kendisi ile birlikte olduğunu bilmiş, her olayı Allah'ın yarattığına ve Rabb'imizin her şeyi en güzel ve en hayırlı şekli ile sonuçlandıracağına iman etmiştir.
Rasulullah (sav) Efendimizin, Allah'a karşı bu teslimiyet ve bağlılığının küçük bir ölçüsünü şu hadisi şerif ile örneklendirebiliriz:
“Mümin kişinin durumu ne kadar şaşırtıcıdır. Zira her işi onun için bir hayırdır. Bu durum sadece mümine hastır, başkasına değil! Ona memnun olacağı bir şey gelse şükreder, bu ise hayırdır; bir zarar gelse sabreder, bu da hayırdır."
Rasulullah (sav) Efendimize, Rabbimiz Zülcelâl ve Tekaddes Hazretlerinin maruz kaldığı sıkıntılı bir durumda söylemesini bildirdiği sözler de Efendimiz (sav)'in Allah'a olan teslimiyetine güzel bir örnek teşkil etmektedir. Şöyle ki:
“Eğer Seninle çekişip-tartışırlarsa, de ki: "Ben, Bana uyanlarla birlikte, kendimi Allah'a teslim ettim." Ve kitap verilenlerle ümmilere de ki: "Siz de teslim oldunuz mu?" Eğer teslim oldularsa, gerçekten hidayete ermişlerdir. Fakat yüz çevirdilerse, artık Sana düşen yalnızca tebliğ (etmek)dir. Allah, kulları hakkıyla görendir.” (Al-i İmran Suresi, 20)
Allah Rasulü (sav) Allah'a gösterdiği teslimiyeti sebebiyle, O'nun yolunda başına gelen musibetlere aldırış etmez, hayatın normal akışı içinde meydana gelen hâdiselerde de Allah'a karşı teslimiyetinden zerrece taviz vermezdi. Nitekim bir taşın kendilerine isabet edip parmağını kanatması üzerine, şu manidar sözler mübarek dudaklarından dökülüvermişti:
"Sen ancak kanayan bir parmak değil misin? (Bu kazaya da boşa değil) ancak Allah yolunda uğramış bulunuyorsun." (Buhari)
Muhabbet Deryası Mevlâna Hazretleri, Allah Resulü'nde tecelli eden bu engin ve nihayetsiz teslimiyet hâlini, emsalsiz teşbihlerle şöyle tasvir eder:
"Ben saman çöpü değilim; hilim, sabır ve adalet dağıyım. Kasırga, nasıl olur da koca bir dağı yerinden koparabilir? Bir rüzgârla yerinden oynayıp uçan ancak saman çöpüdür. Zaten, uygun esmeyen nice rüzgârlar vardır. Ben bir dağım, Benim varlığım O'nun binasıdır. Beni O yaratmıştır. Saman çöpü olsam bile, Beni kımıldatan, uçuran O'nun rüzgârıdır.
İsteğim, dileğim, O'nun irade rüzgârından başka bir şeyle hareket etmez. Ruhani ve cismani kuvvetlerimin, gönül ordularımın başkomutanı, tek olan, eşi ve benzeri bulunmayan Allah'ın aşkıdır." ( Mesnevî, beyt: 3794–3797)
Rasulullah (sav) Efendimizin hayatı, O'nun en zor durumlarda Allah'a olan güvenini ve sarsılmaz itimadını gösteren örneklerle doludur. Rasulullah (sav) Efendimiz, en çetin ızdıraplarla dolu zamanlarda bile Allah'a karşı teslimiyetinde zerrece taviz göstermemiştir. O bu haliyle asla gevşemeyen ve çözülmeyen bir teslimiyet abidesi olmuştur.
Rasulullah (sav) Efendimizin bu teslimiyeti, hayatının her safhasında hatta en ince mevzûlarda bile görmek mümkündür.
Câbir bin Abdullah (ra) Hazretleri anlatıyor:
Hz. Peygamber (sav) ile bir seferden dönüyorduk. Öğle vakti ağaçlık, çalılık bir vadide mola verdik. Askerler ağaçların altında gölgelenmek üzere çevreye dağılmış, Rasul-ü Ekrem de kılıcını bir ağaca asarak dinlenmeye başlamıştı. Birazcık uyumuştuk ki Rasul-ü Ekrem'in bizi çağırdığını duyup yanına koştuk.
Bir de baktık, yanında bir müşrik oturuyor. Bu adam Hz. Peygamber uyurken ağaca asılı kılıcını almış. O sırada Rasul-ü Ekrem uyanmış. Adam kılıcı çekerek sormuş:
"Benden korkuyor musun?"
—Hayır, korkmuyorum."
—Peki, şimdi Seni benim elimden kim kurtaracak?"
—Allah!"
İşte o zaman adamın elindeki kılıç yere düşüvermiş. Bu defa Rasul-ü Ekrem yerdeki kılıcı alarak adama sormuş:
"Seni Benim elimden kim kurtaracak?"
Adam şöyle demiş:
"İyi bir cezalandırıcı ol!"
Hz. Peygamber adama,
"Allah'tan başka ilâh olmadığını, Benim 'Allah'ın Elçisi' olduğumu kabul eder misin?", diye sorunca,
"Hayır" demiş. "Kabul etmem. Ancak Seninle savaşmamaya, Seninle savaşacak bir topluluk içinde bulunmamaya söz veririm."
Rasulullah (sav) bu adamı serbest bıraktı. O da arkadaşlarının yanına dönünce onlara şöyle demiş:
"Ben en hayırlı kişinin yanından geliyorum." (Buhari)
FANİ DUNYA RADYO FORUM
