İmanın Tadını Alanlar
“Hayır, Rabbine and olsun ki aralarında çıkan anlaşmazlık hususunda seni hakem kılıp sonra da verdiğin hükümden içlerinde hiçbir sıkıntı duymaksızın (onu) tam manasıyla kabullenmedikçe iman etmiş olmazlar.” (Nisa, 65) İman kuru bir sözden ibaret değildir. Gönülden bağlanmak, inanmak ve kabullenmektir. Hem “Allah ve Resulüne inandım” deyip hem de hükümlerine razı olmamak tipik bir münafıklık alametidir. “Şeriatın kestiği parmak acımaz” denilmiştir, acımaz. Çünkü mü’minin kalbinde acıyı unutturacak kadar büyük bir iman vardır.
Rasulullah sallallahu aleyhi ve sellem şöyle buyuruyor; “Karanlık gecenin zifiri karanlıklarına benzeyen fitneler zuhur etmeden amellere şitab edin. (Zira fitneler zuhur ettiği vakit) Kişi mü’min olarak sabahlayacak, kafir olarak akşamlayacak. Yahut mü’min olarak akşamlayacak, kafir olarak sabahlayacak. Dinini bir dünya metaı mukabilinde satacaktır.” (Müslim I, 446)
“O fitneler zuhur ettiği vakit kişi mü’min olarak sabahlayacak, kafir olarak akşamlayacak” ifadesini te’vile lüzum yoktur. Çünkü kalplere gaflet ve fıskü fücur dolar. Bunlar da bir insanın şekaveti için kafi sebeplerdir. Nitekim komünizm felaketine maruz kalan yerlerde birçok Müslümanın estaizubillah (Allah’a sığınırız) dinden döndüklerini müşahede ettik. Fahri Kainat sallallahu aleyhi ve sellem Efendimiz “dinini bir dünya metaı mukabilinde satacaktır” buyurarak dünya menfaatleri karşısında dine sarılmanın lüzumuna işaret etmektedir.
Rasulullah sallallahu aleyhi ve sellem “Üç şey vardır ki bunlar kimde bulunursa o kimse imanın tadını bulur: 1) Bir kimse için Allah ve Resulü’nün başkalarından daha sevgili olması. 2) Bir kimsenin sevdiğini yalnız Allah için sevmesi. 3) Bir kimseyi Allah küfürden kurtardıktan sonra tekrar küfre dönmekten ateşe atılmaktan korktuğu gibi korkmak.” (Müslim I, 260) buyurmuşlardır. Ulema “imanın tadından murad; ibadet ve taatleri lezzetli görmek, Allah ve Resulü’nün rızalarını kazanmak için meşakkatlere tahammül göstermek ve bunları dünya menfaatine tercih etmektir” diyor.
Kulun Allah’ını sevmesi; O’nun emirlerine uyarak ibadet ve taatte bulunması, muhalefet göstermemesidir. Peygamberimiz aleyhisselam’ı sevmek de öyledir. O’nu sevmek şeriatını benimsemekle olur. Allah’ı sevmenin manası O’na itaat hususunda istikamet sahibi olmak ve her hususta emir ve nehiylerini benimsemektir. Maksat bu sevginin semereleridir. Çünkü sevginin aslı sevgilinin arzusuna muvafık olan şeye meyletmektir. Seven sevdiğinin emrine muhalefet etmez. Seven sevdiğinin sözünü hiç tehir etmeden yerine getirir. Sevdiğinin ismini dilinden düşürmez.
Cüneyd-i Bağdadi rahimehullah; “Geceleyin ibadet edenler için ibadet, eğlence sahipleri için eğlence yapmaktan daha lezzetlidir.” demiştir. İbrahim bin Edhem’in dahi “Vallahi biz öyle bir lezzet içerisindeyiz ki bu lezzeti hükümdarlar bilmiş olsalar onun için bize kılıçla harb açarlardı.” dediği rivayet olunur.
Allah Teâlâ, mü’minleri kardeş ilan etmiştir. Bu sebepten o Resul’ün getirdiği dine salik olanları sevmek lazım gelir. Zira menfaatleri için Allah ve Resul’ünü sevenler, umdukları menfaate nail olduktan sonra bu sevgiden mahrum kalırlar. “Ey iman edenler; Allah’tan O’na yaraşır şekilde korkun ve ancak Müslümanlar olarak can verin.” (Âl-i İmran, 102)
Allah’ım; nefsimizin şerrinden, şerir olan her türlü şerlerden ümmeti Muhammed’i, neslimizi, memleketimizi muhafaza buyur. Zira sen koruyanların en hayırlısısın.
Amin.
FANİ DUNYA RADYO FORUM
