İNSANLIĞIN PARADOKSU
Dünyada kalıplaştırılan biz insanlar kalıplara sığıp içinden çıkamaz olduk…
Bedenler ruhları hapsetti,gözler ise bedenleri…özgür ruhlarımız tek beden oldu!
Farklılıklarımız aynılaştı,aynı şeye koşup,aynı şeye güler olduk…
Özgürlük adına attığımız nutuklar havada asalı kaldı;paranın esiri olduk…
Sevgiler dilde kaldı;kalbin yerini taş aldı…
İstedikçe istedik,arzularımız sonsuzlaştı bu dünya için…
Sahip olduklarımızın değerini bilmeden;sahip olamadıklarımızın hayalini kurduk…
Gönül ile değil,göz ile sevdik suretlerin esiri olduk…
Düşüncelerimiz taklit,benlerimiz taklit,biz taklit…kime neye göre demeden doğrular edindik,kendi doğrularımızı unuttuk…
Zamana ayak uydurduk,aslımızı unuttuk…modernizim adına kendimizden canavar yaptık…
Kendimizi bildik,kendimizden başkalarını hep ‘başka’ bildik… ‘biz’ ile başlayan cümlelerimiz ‘benleşti' yavaş yavaş
Seveni sevdik,karşılık bekledik..kardeş deyip düşman edindik..
Hayallerimiz ,görevlerimizin önüne geçti…
Övgüleri duyduk,yerenleri kovduk
Ellerimiz doldu,gözlerimiz doymadı…
Çok konuşup,az dinledik.okumadan bilen olduk…
Gülen yüzlerimiz,içten hesaplamalarımızın maskesi oldu..
Eleştirilerimiz bizden başkalarını hedef aldı..
Zaman kavramını unuttuk,ebedi yaşarcasına
Hamdık pişmeden yandık...
Olmamamız gereken her şeyi olduk;olmamızın istendiğinin aksine…
İnsanlık adına insanlıktan çıktık,fark etmeden.. Bir tek İNSAN ismi kaldı bizden geriye…
KÜBRA YEL,
FANİ DUNYA RADYO FORUM
