Mutsuz İnsanlar
Mutluluk; Kişinin akıyla kalbinin, fiyatıyla hedeflerinin dengeli bir uyum içersinde olmasıdır. Mutsuzluk ise bunlardan birinin ya da tamamının uyumunun bozulmasıdır, Mutsuzluk, birisi Sunî, diğeri hakikî olmak üzere iki çeşittir. Sunî mutsuzlukta insan isteklerini elde edemediğinde ancak mutsuz ve huzursuz olur. Gerçek mutsuzlukta ise insan ruhuna cevap vermediğinde ve onu aç bıraktığında ortaya çıkar. Birinci mutsuzluk hemen fark edilen "yüz asıldığı" şeklinde kendini gösterirken, diğer mutsuzluk, uzun ve dikkatli bakıldığında anlaşılır. Daha açık ifadeyle söylemek gerekirse birinci yani sunî mutsuzluk 'nefsin aç' bırakılması, isteklerine cevap verilmemesi durumunda oluşurken, gerçek mutsuzluk ise 'ruhun aç bırakılması ve isteklerine cevap verilmemesi durumunda oluşur. Mutsuz insanlar genelde iç huzursuzluğu yoğun olan insanlardır. Kendisini ve insanları hiç beğenmeyen aşırı hassas ve yargılayıcı insanlardır. Birçok kereler mutsuzluğu tercih ederler. Çünkü mutsuzlukta acı çekme hali vardır. Bunun kendisine daha iyi geldiğine ait ilginç bir bilinçaltı beslerler. Mutsuzluk duygusunu doğuran diğer faktörler ise; Kişinin istediğini elde edememesi, çevresi ve kendisiyle uyum içersinde olamaması, öfkeli ve tedirgin bir halde olması, aşın şüpheci ya da kuşkucu bir yapıya sahip olunması. Her şeyin kendi istediği gibi gitmemesi hali, paylaşma duygusu olan infakın hayatında hemen hemen hiç olmaması, kıskançlık ve haset içersinde bulunmak, sabırsız ve aceleci olmak, sevdiği ve değer verdiği şeylerin kişinin elinden çıkması, dünya malını çok sevmek, ona aşırı bir hırsla sarılmak. Kaldırabileceğinden fazla idealleri istemek, sonuçta bunların gerçekleşmemesi durumunda yaşanan ciddi hayal kırıklıkları ve bunun gibi daha birçok olumsuz durumu sıralayabiliriz. Mutsuz insanlar, nefsi ve ruhu yaralı insanlardır. Bunun ilacı ise dürüst bir şekilde yüzü Allah'a dönük yaşamaktır. Bunun bir alt açılımını formüle etmek gerekirse; Netsin istekleri-ihtiyaçlar için kendimizden daha alt konumda olanlara, ruhun isteklerinde ihtiyaçlarında ise kendimizden daha üst durumda olanlara bakmak gerekir, şunu hatırdan hiç uzak tutmamak gerekir ki insan canımın(nesinin) her istediğini elde etmesi İnsanı mutlu etmeyecektir, insanın kalbinin (ruhunun) her istediğinin elde edilmesi ancak insanı mutlu edecektir. Mutlak mutluluk, Rahmanın bizden mutlu olmasıyla başlayan uzun bir süreçtir.
Gururlu ve kibirli insanlar
Gururluluk ve kibir birbiriyle benzeşen, çoğu zamanda birbirinin yerine kullanılan iki ayrı kavramdır. Her ikisi de hasta olan nefsin iki önemli dalıdır. Gururlu insanlar: itaat etmekten, tabi olmaktan ve başını öne eğmekten yani eğilmekten son derece hoşlanmayan insanlardır. Kibirde de olduğu gibi, kendisine saygı duyma kelimesinin arkasına saklanan, aslında nefsin yüceltilmesi ve şişirilmesi ile ortaya çıkan ciddi bir problemdir. Gururlu insanlar öz güvenleri oldukça fazla olan insanlardır. Yaptıklarını beğenen insanlardır. Ancak bu onların yapılmış başka iyi işlerin beğenilmesine engel değildir. Kibirli insanlarda bu durum farklıdır. Onlar kendisinin dışında hiçbir şeyi güzel dahi olsa beğenmezler. Gururlu insanlar her zaman yukarı çıkmak istemeseler bile aşağıya doğru inmeyi asla istemeyen insanlardır. Kibirli insanlar ise bulunduğu yeri ve durumu kesinlikle beğenmezler. Gözü sürekli yukarılardadır. Kibirli insanlar: Allah'ın şirkten sonra en nefret ettiği problemli haldir. Başı, kendini beğenme olan bu durum, daha sonra kendine tapma olarak son bulur. Kibirli insanlar, kendilerini ve yaptıklarını çok beğendikleri için, başka bir şeyi pek beğenmezler. Gözleri sürekli yukarıdadır, insanları sevmezler. Çünkü onlar insanlardan üstündür! Herkese kısık ve aşağılayıcı bir gözle bakarlar. Kalpleri son derece katılaşmış insanlardır. Merhamet duyguları oldukça azdır. Başarısızlığa hiçbir zaman tahammül edemezler. Gergin ve sert bir mizaçları vardır. Her şeyin en iyisini, en kalitelisini elde etmek isterler. Paraya ve dünyaya çok düşkün insanlardır. Elinde olanla öğünmeyi seven insanlardır. Kibri besleyen duyguların başında kişinin kendisini sevmesi gelir.
Daha sonra onda oluşan artı değerler yâda imkânlar kibri sürekli arttırırlar. Kibirli insanların çoğu aslında bulunduğu bu halden memnun olan insanlardır. Çünkü kendilerini çok değerli gördükleri için, böyle davranmaları çok normal olduğunu düşünürler! Başka insanların hep eksik ve zayıf yönlerine bakarak, durduğu yeri sağlamlaştırırlar. Kibirli insanlar aslında temelde 'kral' ruhlu insanlardır. Bilinçaltlarında tüm insanların kendilerine köle olmalarını isterler. Bunu başardığı oranda mutlu olurlar. Kendisiyle ilgili yapılan hiçbir eleştiri ya da değerlendirmeyi kabul etmezler. Kendilerine çok düşkün insanlar oldukları için nefislerinin her istediğini yapmak isterler, şımartılmış ve şişirilmiş bir egoya sahiptirler.
Kişinin öz nefsini kendisini sevmesi zamanla gururu doğurur, gurur ise büyütülürse kibirle dönüşür. Yine kibir durdurulmaz büyütülürse, kişinin kendisine tapmasına ve müstağnileşmesine sebep olur. Bu çirkin özelliklerden kurtulmak için, paylaşmak yani çok infak etmek ve birde kalbileşmek gerekir. Kişi kendisinde olanı olmayanla paylaştıkça hem kendi nefsi kırılmış olacaktır, hemde karşı tarafın ihtiyacı giderilmiş olacaktır. Kal-bileşmek ise Allah'ın insandan beklediği yegâne haldir.
Abdulhamid Kahraman.
FANİ DUNYA RADYO FORUM
