Anne Babanın Ziyneti Kız Evlat
İslam nuru, yeryüzüne yayılıp âdeta billur bir kandil gibi insanlığa tevhit aşkını aşıladı. İnsanlığın İslam ile şereflenip kulluk idrakine ulaşmadan önceki dönemin Cahiliye olarak adlandırılması oldukça manidardır. Bu tanımlama bizzat yüce Allah tarafından Kur’an’da çeşitli bağlamlarda zikredilmiştir (Âl-i İmran, 3/154; Mâide, 5/50; Ahzâb, 33/33; Fetih, 4826). Cahiliye Devri, zulmün kol gezdiği, şirkin ise âdeta güneşi balçıkla sıvayarak karanlığın yeryüzünü sardığı bir dönemdir. Öyle ki Kur’an-ı Kerim’de dünya hayatının süsü olarak tasvir edilen çocuk, o dönemde, eğer erkek olursa bir nimet fakat kız olarak doğacak olsa bir utanç ve külfet olarak kabul görmekteydi (Şûrâ, 42/49-50). Bu Cahiliye toplumunda kadın, her türlü kötülüğün sebebi olarak görülürdü. Kur’an’da tasvir edildiği üzere bir kimseye kız evladı olduğu haberi verildiğinde, duyduğu utanç ve öfkeden yüzünü zifiri bir karanlık kaplardı.
Allah (c.c.) bu durumu Kur’an’da şu şekilde bildirmektedir, “Kendisine verilen kötü müjde(!) yüzünden halktan gizlenir. Şimdi onu, aşağılanmış olarak yanında tutacak mı, yoksa toprağa mı gömecek? Bak, ne kötü hüküm veriyorlar!” (Nahl, 16/58,59). Cahiliye Dönemi’nde işte tam olarak bu nedenlerden ötürü bazı kimseler yaşadığı utançtan kurtulmak adına çareyi kız evladını diri diri toprağa gömmekte buluyordu. İslam bu zulmü yasaklamış, hiçbir sebeple kız çocuklarının öldürülemeyeceğini belirtmiş, öldürülen çocukların hesabını da kıyamette soracağını bildirmiştir (Tekvîr, 81/8-9).
İslam ile şereflenmeden önce kızını öldüren bir sahabinin bizzat kendisi bu olayı şöyle anlatır: “Yâ Resulallah! Biz Cahiliye halkıydık. Putlara tapar, çocuklarımızı öldürürdük. Benim bir kızım vardı. Putlara tapma yaşına eriştiği zaman onu çağırdığımda sevinçle hemen yanıma gelirdi. Yine bir gün onu yanıma çağırdım, peşimden geldi. Ailemize ait olan yakındaki bir kuyuya gittim. Kızımın elinden tutarak onu kuyuya attım. Ondan hatırımda kalan son şey, ‘Babacığım, babacığım!’ şeklindeki çığlıkları oldu.” Bu sözleri duyan Allah Resulü’nün gözlerinden yaşlar süzüldü. Bunun üzerine oradakilerden biri Resulüllah’ı üzdüğü için adama kızdı. Allah Resulü ise “Bırakın! O, kendisini üzen bir şeyi anlatıyor.” dedi ve adamdan anlattıklarını tekrarlamasını istedi. Adam sözlerini tekrarladı ve Hz. Peygamber (s.a.s.), gözyaşları mübarek sakalını ıslatacak kadar ağladı. Bu olaydan oldukça etkilenen Hz. Peygamber, gönlü İslam’la aydınlanmadan önce yaptığı bu hareketten pişmanlık duyan babaya dönerek ona şu sözleri söyledi: “Allah, Cahiliye’de yapılan kötülükleri (sorumluluğunu) kaldırmıştır. Sen işe (hayata) yeniden başla!” (Dârimî, Mukaddime, 1).
İslam’a göre, anne ve baba, çocuklarının sahibi değil bilakis emanetçisi konumundadır. Zira insan ne çocuğun ana rahmine yerleşmesinde ne de doğacak yavrunun cinsiyetini belirlemede bir kudrete sahiptir. Nitekim Kur’an’da zikredildiği üzere “Göklerin ve yerin hükümranlığı Allah’a aittir. O dilediğini yaratır. Dilediğine kız evlât, dilediğine erkek evlat verir. Ya da erkek ve kız olmak üzere çifter çifter verir ve dilediği kimseyi de kısır bırakır. O, bilen ve gücü yetendir.” (Şûrâ, 42/49-50). Allah tarafından kendilerine bir lütuf olarak ikram edilen evlada karşı anne babanın sorumlulukları vardır. Bunların en başında ise evlatlar arasında herhangi bir ayrımcılıkta bulunmamak ve kız olsun erkek olsun evlatlar arasında adaletle muamelede bulunmaktır. Bu konuda şefkat Peygamberi “Allah’tan sakının ve çocuklarınız arasında adil olun.” buyurmuştur (Buhârî, Hibe, 13). Dahası Allah Resulü özellikle kız evladı olup da onları emanet şuuruyla, hakkaniyetle yetiştirip büyüten ebeveynleri cennetle müjdelemiştir. Bu minvalde “Kim üç kız çocuğunun geçimini sağlar, onları terbiye edip evlendirir ve onlara güzel davranırsa, cennet onundur!” buyurarak kızı olan anne babalara kız evladın müjdeleyici yanını hatırlatmıştır (Ebû Dâvûd, Edeb, 120-121). İlave olarak “Her kim kız çocukları sebebiyle sıkıntı çekerse, o kızlar onun için cehennem ateşine siper olur.” (Buhârî, Zekât, 10) hadisi ise Müslümanlara kız evladın hikmetini ve değerini gözler önüne sermektedir.
İslam’ın zuhurundan itibaren kız çocuklarının hem aile hem de toplum nezdinde değerlerinin ve statülerinin arttırıldığı ifade edilebilir. Gerek Kur’an ayetleri gerekse Allah Resulü rehber edinildiğinde kız evlada karşı nasıl davranılması gerektiği ve kız olsun erkek olsun evlatlar arasında adaletsizliğin menedildiği anlaşılmaktadır. Merhamet Peygamberinin kızları ile kurduğu sevgi bağı ve baba kız ilişkisi ise tüm Müslüman ebeveynler için en doğru, en güzel örnektir. Unutulmamalıdır ki bizler, kızına “babasının süsü” diye hitap eden, bir diğer kızı ise her içeri girdiğinde ona duyduğu sevgi ve alakadan dolayı ayağa kalkacak kadar yüreği sevgi ve merhamet dolu bir Peygamber’in ümmetiyiz (Ebû Dâvûd, Edeb, 143, 144; Tirmizî, Menâkıb, 60).
Arş. Gör. Hacer Ayaz
FANİ DUNYA RADYO FORUM
