AHİRET GÖRMEZDEN GELİNEMEZ
Ebedi hayat ahiret hayatıdır. Bu hayatın mutluluğunu elde etmeye vesile olacak ihtiyaçların en önemlisi:
İlâ’yı Kelimetullah,
Emr-i bil marûf ve,
Nehy-i ani’l- münkere riayet etmektir.
Bunlar laik düşünceyle asla bağdaşmaz.
Neden bağdaşmaz?
Çünkü bizim dünyamız din eksenlidir.
Dünyamız:
“Balıkların baştan koktuğu”,
“Koyunların kendi bacağından asıldığı” bir dünya değildir.
Balıklar baştan koksa bile insan kokmaz. Din insan içindir. Balık ve koyun için din olamaz. Koyunlar kesilince bacaklarından asılıp derisi yüzülür. İnsana bunu nasıl uyarlayabilirsiniz?
İnsanlar dinde kardeş yaratılışta eştirler.
Kimse yakınlarının kötü yola düşmesini istemez. Böyle bir gidişe, “Bana ne!”, “Bana dokunmayan yılan bin yaşasın” kabilinden sözde “atasözü” hezeyanlarına inanıp vurdumduymazlık yapamaz. “Herkes ne yaparsa yapsın” diyemeyiz. Biz Müslümanlar olarak herkes doğruları ve güzellikleri yapsın, yanlışlıklardan kaçsın, demek durumundayız.
İslam’a göre insanlık bir vücut gibidir. Ayağımıza batan diken beynimizi ağrıtır. Maalesef kapitalist yaşam tarzı insanlığı bir vücut olmak anlayışından çıkarmıştır. Herkes sadece kendini düşünür olmuştur. İyiliklerini dikkate alıyor insan. Hâlbuki vücutta süfli azalar da vardır.
Toplumda yanlış yapanları dışlayamayız. Onlarla ilgilenmek bize dinimizin emridir. Onlar da toplumda bir uzuvdur. Vücudumuzda mesane olmasa idrar nerede toplanır? Müslüman olarak insanların beğenmediğimiz durumlarını böyle kabul etmemiz lazım. Mesane de vücuda dâhildir. Hastalık ilaçla tedavi edilir. Noksanlıklar, olumsuzluklar da iyilikleri yaymak, kötülükleri kapamakla/engellemekle giderilir. Meseleyi böyle düşünmek durumundayız.
Kur’an-ı Kerim’i tetkik edenler bilirler:
Allah (C.C.) eşyayı temiz-pis diye ayırıma tabi tutmuştur. Lakin bizlere kesinlikle pis şeylere hakaret etmemizi ne emretmiş ne de telkin etmiştir. Mesela, domuzu yaratan Allah (C.C.) bize domuz eti yemeyi yasaklamıştır. Bu yasak ile beraber ayrı yerde “domuza eziyet edin” buyurmamıştır. O da bir varlıktır; bu varlıktan istifade etmek bize yasak kılınmıştır. Bunun hikmetleri ve ibret alınacak yönleri vardır. Hikmetini düşünmeyen, ibret almayı akıl edemeyenler küfür sıfatlarına saplanırlar. Dünyayı ahiretin önüne geçirirler. (İbrahim Suresi, ayet: 3) Helâklerini hazırlamış olurlar.
Bütün kötülükler ahireti unuttuktan sonra işlenir. Ahireti unutmayan günah işleyemez.
Ashab-ı Kiram radiyallahu anhum hazeratından Rebi bin Haysem (R.A.) adında biri vardı. Bu zat evinde bir mezar kazmıştı. Her gün birkaç defa o mezarın içine girip yatardı. Böylece kalbinde ölüm endişesini tazelerdi. Derdi ki:
“Bir saat ölümü unutsam kalbim kararıp bir çeşit oluyorum.” İşte onlar ölüm ile bu derece iç içeydiler.
İslâmî yörelerde mezarlıklar cami avlularında, şehir içinde ve yol üzerindedirler.
Sebebi, ölüm hazırlığına birer çağrıdır. Bu, ölüm ve ölüm ötesine her nefesi son nefes yapmaya hazırlamaktır.
Mümin sevdiklerinin yanından çıkıp camiye gittiği zaman cami avlusundaki mezar taşları ona ölümün yakınlığını hatırlatır. Huşu ile namazını kılar. Yine camiden çıkarken, sevdiklerinin yanına dönerken bir kez daha o mezarları selâmlayarak ölümün soğuk nefesini duyar.
İslâmî mimarîde cami, türbe ve mezarlarla tekkelerin bir arada bulunması ölüm ile hayatın iç içeliğinin bir uzantısıdır.
Bizim için önemli olan ebedî hayatın ahiret hayatı olduğunu unutmamaktır. Bunun yolu da onu unutturmayacak sebeplerden kopmamaktır. Bu yolun yolcularına selâm olsun.
Amin.
Mevlüt Özcan.
FANİ DUNYA RADYO FORUM
